..............................................................................................................................................................................................................

Πότε λησμονήσαμε να κλαίμε?
κάποτε αρκούσε ένα ηλιοβασίλεμα...
βλέφαρα να νοτίσει...
πότε γεμίσαμε τη μνήμη με εφιάλτες?
κάποτε ήταν αρκετός ...
ένας νερένιος ήχος για ν' ονειρευτούμε...
πότε μάθαμε να μιλούμε χωρίς τον άλλον να κοιτούμε?
πάνε καιροί ...
που με τα δάχτυλα συνομιλούσαμε...
πάνε καιροί ...
που τα μάτια μας κουβέντιαζαν...
αφήνοντας γλώσσα δίκοπη στην άκρη ...
πότε νοικιάσαμε φωνές σε χαμηλή τιμή ?
με κούρασε των ανθρώπων η ερημιά ...
η πολυκατοικημένη μοναξιά...
κοιτάζω τον ορίζοντα ,που πάντα αγαπούσα...
και νιώθω ...
φίλε μου...
την νοσταλγία...
κάπου εκεί υπάρχει...
της Σιγαλιάς η Πόλη...
που τόσο πεθύμησα ν' αντικρίσω ...
να σχεδιάσω πράσινα νησιά ...
στο χώμα...
μόνος...
με τις λέξεις να κατοικήσω...........