................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 Απλωσες στο πρόσωπο του έρωτα τη δύση...

μιας ανεξιχνίαστης ομορφιάς…
κι έμεινε το ερώτημα, να πλανάται με τη σοφή μορφή της γοητείας…
Ταξίδεψες…
Κι ήταν ένας προορισμός απέραντης τέρψης...
που όμως δεν κατάφερε να διδάξει το αυτονόητο…
Αγκάλιασες με τη δύναμη ενός χαμένου κατακτητή...
και βασάνισες ...
με το μυστικό όπλο του χθες…
Η άνοιξη της σκέψης σου ήρθε αργά…
έφτασε δίπλα μου όταν πια το πνεύμα μου είχε χαθεί ...
μέσα σ' ένα αόρατο πεδίο…
κι εσύ ξεχνάς…
κι εγώ σωπαίνω…
ακολουθώ τα βήματα που έστειλες...
σαν ίχνη από το παρελθόν...
αλλά τρομάζω στην ιδέα ενός άγνωστου ήχου…
Αποχαιρετώντας ...
την ανάμνηση της πιο ευάλωτης ώρας...
προκαλώ τη στιγμή και μαγεύομαι από την πείρα…
η ανατολή της μνήμης θα με βρει ...
να αφουγκράζομαι τις μουσικές της νύχτας σου.....