VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

..........................................................................................................................................................................













Βαδίζοντας απόψε...
σε μια βραδιά...
με προσμονή την εκκίνηση της εβδομάδας που ηρθε...
νιώθει η ψυχή μου την ανάγκη να κάνει ένα μοναχικό ταξιδάκι...
προσπαθώντας να βάλει σε τάξει...
σκέψεις και συναισθήματα...
Αναζητώντας και πάλι σήμερα...
απόψε...
τις βαθύτερες Αλήθειες και Αξίες που υπάρχουν μέσα μου και γύρο μου...
βαδίζοντας για ακόμα μια φορά στις Γειτονιές του Κόσμου...
βαδίζω παρέα με τους θησαυρούς των προσωπικών μου βιωμάτων...
μα και με τα βιώματα...
με όλους αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους...
που συνυπάρχω μέσα στην καθημερινότητα μου...
Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι, όλοι μας...
σε αυτή την ζωή...
από την ημέρα που θα γεννηθούμε...
κάνουμε ένα ταξίδι...
ένα ταξίδι στην Επιστροφή της Αγάπης... 
από τον εγωισμό...
προς την ταπεινοφροσύνη !
Και είναι εκείνη...
που καλούμαστε να κάνουμε την ταπεινοφροσύνη...
δεύτερη μας φύση...
εκεί που τώρα είναι ο εγωισμός...
Και είναι πολύ δύσκολο να χτυπιέσαι με τον Εγωισμό σου...
Αυτό τον μεγάλο κύριο και άρχοντα...
του πνεύματος...
της ψυχής και του σώματος σου...
Και να που έρχονται οι οικείοι μας... 
οι ευεργέτες μας...
ο εκάστοτε πλησίον μας...
με τις συμπεριφορές τους...
να μας τσαλακώσουν και να μας πληγώσουν τον εγωισμό μας...
για να γνωρίσουμε τα μεγάλα θηρία που κρύβονται μέσα μας...
Με πρώτο...
το μεγάλο Θηρίο...
που είναι ο Θυμός...
Που είναι εκείνη η σπίθα...
που τρέφει τον εγωισμό και την επι-θυμία...
Θυμός...
επι-θυμία ...
κάτι μου λένε παρέα αυτές οι δύο λέξεις... 
Επι-θυμία, για φαγητό και εξαρτήσεις, σε ψεύτικες αυτό ικανοπ-οιήσεις...
Και μετά ακολουθούν και τα άλλα θηρία...
όπως το θηρίο της αδικίας και της αυτό δικαίωσης...
όταν μας αδικούν και δεν μας αποδέχονται...
όταν μας φέρονται άσχημα...
όταν μας κατακρίνουν και μας καταδικάζουν κρυφά και φανερά...
της ζήλιας και της καχυποψίας...
το θηρίο του θυμού όταν μας απορρίπτουν...
όταν μας περιφρο-νούν...
όταν μας ξεχνούν και δεν μας θυμού-νται...
(θυμού-νται...Θυμός...επι-θυμία . . . πάλι κοινά στοιχεία σε αυτές τις λέξεις)
του ατομισμού...
και της ανευθυνότητας...
μας ξυπνάνε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα...
όταν μας πατήσει κάποιος τον κάλο...
Και τότε...
το κάλλος της χαράς και την καλοσύνης μας...
το έχει εξαφανίσει ο κάλος του θυμού και του εγωισμού μας...
Και ενώ έρχονται μέτριοι άνθρωποι μέσα στην καθημερινότητα μας...
άλλα με την ευγένεια και την καλοσύνη...
αρχίζουν και ευωδιάζουν ένα άρωμα ανωτερότητας και ανάπαυσης στις ψυχές μας... έρχονται ανώτεροι άνθρωποι...
και με την αδιαφορία και την έλλειψη της έκφρασης της έμπρακτης τους αγάπης και ενδιαφέροντός προς τους άλλους και εμάς...
κάνουν το ανώτερο...
να ευωδιάζει μέτριο και ασήμαντο...
Ίσως είναι που δεν έχουμε καταλάβει εμείς οι άνθρωποί ...
ότι...
το κ-άλλος της ψυχής μας...
είναι ο άλλος άνθρωπος στην ζωή μας...

Δύσκολο το ταξίδι από τον εγωισμό (Θυμό) στην ταπεινοφροσύνη... 
Είναι τότε που καλείτε η κάθε ψυχή...
να μαθητεύσει στην Αλήθεια και στην Ζωή...
Είναι τότε που η ψυχή...
καλείτε νε περάσει από το σκοτάδι του ατομισμού και της μοναξιάς της...
στο ΦΩΣ της αγάπης και της συντροφικότητας...
Αλλά για να φτάσει στο ΦΩΣ και την Αγάπη...
θα πρέπει να μαθητεύσει και να δώσει εξετάσεις...
σε έννοιές...
όπως συν χωρητικότητα...
αποδοχή...
συγκατάβαση στις ανάγκες των άλλων...
Ίσως είναι και αυτή η πλάνη που πολλές φορές έχουμε... 
Η πλάνη του αυτονόητου...
ότι...
ο άλλος...
θα είναι εκεί για πάντα...
για να μας περιμένει...
όταν θα μας έρθει η όρεξη...
για να του εκφράσουμε και να του προσφέρουμε την αγάπη μας... 
Μόνο που κάποιες στιγμές...
μπορεί να είναι πολύ αργά... 
Γιατί χάθηκε η ψυχική επαφή...
που ένωνεν τα δύο άκρα...
Και είναι τώρα που μόλις γραφώ αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα...
συνειδητοποιώ...
γιατί έρχεται η λύπη στην ζωή μας...
Η λύπη τελικά, είναι παιδί του Θυμού και του εγωισμού...
Και έτσι ο κάλος του Θυμού...
του Ατομισμού και του Εγωισμού,...
φέρνει το άλγος της λύπης και του στεναγμού...
Είναι που δεν έχουμε μάθει ακόμα να ζούμε με απαλότητα και απλότητα... 
Με συν+χωρητικότητα...
αποδοχή και συγκατάβαση στις ανάγκες των άλλων...
Και τελικά, όλοι οι δρόμοι και διαδρομές Αγάπης και Ζωής...
οδηγούνε στην  συν+χωρητικότητα...
Είναι ο πιο ασφαλής δρόμος...
με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες...
είτε πραγματοποιούνται οι προσωπικές μας επιθυμίες...
είτε όχι...
για να σε οδηγήσουν στην ταπεινοφροσύνη...
Δύσκολος ο δρόμος της συν+χωρητικότητας . . . 
όταν υπάρχει ο κάλος του Θυμού...
του εγωσιμού και της ανευθυνότητας....
Που τελικά είναι εκείνος ο κάλος που αφαιρεί το κ-άλλος της Ψυχής μας...
Και αυτό το κάλλος δεν είναι άλλο από την Εσωτερική Ειρήνη της Ψυχής...
την Χαρά και την Καλοσύνη...
ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗ ΜΑΣ...
που βιώνουμε...
όταν είμαστε σε αρμονία με τους οικείους μας...
Και κλείνοντας το βραδινό μου ταξιδάκι...
Ψυχή μου...
κράτα και πάλι...
την Ελπίδα για ζωή...
 Ζωή με Νόημα και Ελπίδα... 
Ένα Ταξίδι με Χάρτη την Αληθινή Ζωή...
προορισμό την ομοίωση με τον Δημιουργό σου...
που είναι η Ταπεινοφροσύνη...
και με τέρμα την αιώνια μακαριότητα της Αγάπης... 
Γιατί τελικά...
πιο ταξίδι...
μπορεί να υπάρχει...
χωρίς χάρτη και προορισμό ?
Για αυτό Ψυχή μου να θυμάσαι κάθε μέρα ότι:
Κατά τα Ανθρώπινα...
με την Λογική...
ο λογαριασμός δεν βγαίνει... 
είτε με τα προσωπικά θέματα... 
Τα επαγγελματικά...
τα ερωτικά...
τα οικογενειακά . . .
Μόνο με την ελπίδα η Ζωή και πάλι βγαίνει...
Βγαίνει...
από όλα τα αδιέξοδα της.........




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου