................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Aναζητάς εκείνα τα μικρά και απλά μέσα στην καθημερινότητα που θα σε κάνουν να νιώσεις πως έχεις πάνω σου το ουρί του παραδείσου... 

Μη νομίζεις πως ψάχνεις για κάποια μεγάλα ή άπιαστα...

αντιθέτως...

πρόκειται για απλά πράγματα που βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό σου ...

μα με δυσκολία μπορείς να κατακτήσεις... 

Όχι επειδή δε θέλεις...

μα γιατί κάποιοι κάποτε δεν είχαν προνοήσει να σου εξασφαλίσουν και να σου αφήσουν ως παρακαταθήκη... 

Μα ακόμα κι αν είχες χτίσει το δικό σου βασίλειο...

έρχεται μια στιγμή ...

που μπορεί όλα σου τα όνειρα να γκρεμιστούν...

να φυσήξει ένα αεράκι ...

και να πάρει μαζί του όσα τόσο καιρό με αγάπη φρόντιζες...
Και τότε... 

μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα για να μπορέσεις να διασώσεις τα πλέον ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής σου... λειτουργώντας όπως θα έκανε ο καθένας από εμάς...

αδιαφορώντας για τις συνέπειες... 

Και πώς να κάνεις διαφορετικά; 

Πώς να μπορέσεις να αναλογιστείς το μετά,όταν το παρόν είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις; 

Τί σου απομένει να κάνεις όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όταν το κάθε δευτερόλεπτο γίνεται εχθρός, μαχαίρι που χωρίς έλεος σου ξεσκίζει τα σωθικά;
Θυσιάζεις δικές σου προσωπικές στιγμές...

τα θέλω σου ...

παραμερίζονται και κλείνονται στο χρονοντούλαπο ...

μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσουν να πάρουν μορφή...

να αποκτήσουν πνοή ...

και να γίνουν ζωή... 

Υπερβάλλεις εαυτώ για να μπορέσεις να δώσεις όσα παραπάνω μπορείς... παραγκωνίζοντας όσα λαχταράς...
Και έρχονται κάποιες στιγμές ...

που λυγίζεις... 

Ειδικά εκείνες τις νύχτες ...

τις αξημέρωτες...

όταν μένεις μόνος ...

με τις σκέψεις σου ...

και αναλογίζεσαι αν κατάφερες τη μέρα που πέρασε να δώσεις μια ακόμη ανάσα...

εκεί που οφείλεις... 

Και σε αυτές τις στιγμές του απολογισμού...

κάποιες φορές πονάς...

ματώνεις...

Ξέρεις όμως πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; 

Ξέρεις πόσες φορές έχεις αγγίξει ή ξεπεράσει τα όρια του ίδιου σου του εαυτού; 

Ξέρεις πως με τη θέληση σου έχεις μπορέσει να αγγίξεις το ακατόρθωτο, θέτοντας την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο;
Κι όμως... 

Αντέχεις...

παραβλέπεις...

προσπερνάς και γυρίζεις την πλάτη... έχοντας ως μοναδικό σκοπό αυτά που αξίζουν...

Αν αυτή δεν είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης,αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο του ανθρώπου, αν αυτό δε θεωρείται μεγαλείο ψυχής, τότε τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει να υποκλιθώ μπροστά του; 

Ακόμα κι αν η πορεία που χρειάστηκε να ακολουθήσεις είναι λανθασμένη για κάποιους...

ακόμα κι αν τα όρια που θέτονται από κάποιους τα έχεις περάσει προ πολλού... ξέρω καλά τους λόγους...

κατανοώ το σκοπό...
Δρόμοι ατελείωτοι ...

χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή...

ταχύτητα ιλιγγιώδης ...

που τις περισσότερες φορές καταρρίπτεται...

ψυχή που πουλιέται στο διάβολο σε τιμή ευκαιρίας...

αναπνοή δανεισμένη χωρίς επιστροφή και ένα χαμόγελο ευτυχίας που αδημονεί να σχηματιστεί...
Μα θα συμβεί...

είμαι σίγουρoς...
Για εκείνον τον καβαλάρη που ξέρει καλά το νόημα της ζωής........