........................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και ξαφνικά...

εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου...

καθημερινά ή μη...

κάνεις μια βόλτα...

βλέπεις εικόνες...

ακούς ήχους...

αφουγκράζεσαι τις σιωπές ...

έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις...

η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου...

συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές...

Μια αγκαλιά...

ένα χάδι...

ένα χαμόγελο...

Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες...

αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου... 

Και όταν τα βρίσκεις...

εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι... 

Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις... 

Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα...

μέσα στη ψυχή σου... 

μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου...

η ζωή σου...

το ξύπνημά σου κάθε πρωί...

η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ...

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις...

που στοιχειώνουν όλο σου το είναι... αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά... 

Και δεν το κάνουν ηθελημένα... Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής...

σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου...

Και ξημερώνει ...

η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου...

εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές ...

που θα σου μείνουν μέσα σου...

που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία... 

Και νιώθεις που σου λείπει... 

Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί... 

Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου ...

όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα... και σε αναποδογυρίζουν...

σε στροβιλίζουν...

παρασέρνοντας όλο σου το είναι ...

σε μονοπάτια σκοτεινά...

όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο...

να μοιάζει με αυτό ...

ενός φακού ...

που τελειώνει η μπαταρία του....

Σκέψεις...

αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα...

επόμενες κινήσεις...

επόμενες σκέψεις ...

και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή...

θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα........