.........................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή... 

Κάποιοι άνθρωποι...

κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα...

τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία. μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων...

ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας... 

Και ξέρεις καλά ...

πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου...

αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως,το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες...

διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές...

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις...

οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα... 

Όταν όμως συμβαίνουν...

τη στιγμή που συμβαίνουν...

σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου...

προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου... 

Θα μου πεις βέβαια,πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας,...

στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις...

ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια... 

Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία,ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις ...

ενοχές... 

αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;

Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; 

Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; 

Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε,το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; 

Κι αν συμβαίνει αυτό,αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή,δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; 

Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη...

βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει... Αλήθεια...

οι πληγές της ψυχής,επουλώνονται ποτέ; 

Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; 

Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου... 

να σταματήσω να σκέφτομαι...

γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...

Το βράδυ που ηρθε ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε.......