..............................................................................................................................................................................................

Εκείνο το μπλε...
που ξέφυγε απ’ τα μάτια σου...
κι ήρθε σα χάδι...
ήρθε σαν σιωπηλό φτερούγισμα καρδιάς...
δεν έμεινε παρά μονάχα δυο λεπτά...
όσο κρατάει ένας χορός...
όσο κρατάει το πέταγμα του γλάρου σ’ ένα σύννεφο...
ή μια ζωή ολάκερη όσο κρατάει σ’ ένα βλέμμα...
τα φώτα...

η σκηνή...

οι θεατές...
το χέρι μου στο χέρι σου ...

να τρέμει...
και το χαμόγελο στα χείλη να αιωρείται...
σαν ακροβάτης ...

πάνω απ’ το φιλί...
Εκείνο το μπλε...
που ξέφυγε απ’ τα μάτια σου...
κι ήρθε σαν σκίρτημα...
ήρθε σαν πέπλο διάφανο ...

να με τυλίξει...
δεν έμεινε παρά μονάχα δυο λεπτά...
όσο κρατάει ένας χορός...
όσο κρατάει η πρώτη του ονείρου...

γεύση ατόφια...
ή ένας δισταγμός πριν απ’ το πρώτο άγγιγμα ...

όσο κρατάει η μουσική...

τα βήματα...

η αυλαία...
στην αγκαλιά σου ...

χώρεσε όλου του κόσμου η σαγήνη στο τέλος της υπόκλισης...
το μπλε ..

που ξέφυγε απ’ τα μάτια σου...
θα κλέψει την παράσταση ...

και θα χαθεί..................

.............................................................................................................................................................................................................................................................................


















Από το μυαλό μου δεν φεύγει η μορφή σου...
η στιγμή που τα χείλη σου ...
άγγιξαν τα δικά μου... 
Χαϊδευες τα μαλλιά μου...
την ψυχή μου ...
κι ήμουν εκεί ...
στην αγκαλιά σου ... 
ένιωθα τόση ασφάλεια...
την ασφάλεια ενός μικρού παιδιού ...
που το κρατούν από το χέρι... 
Νιώθω την καρδιά μου να σπάει κάθε φορά που σε σκέφτομαι... 
και δε μπορώ να σε βγάλω απ'τη σκέψη μου...
Δεν ήμουν καλά και με ηρεμούσες...
μου κρατούσες το χέρι...
με φιλούσες στο μέτωπο. ..
Ήσουν εκεί...
δίπλα μου...
κοντά μου...
Με πρόσεχες...
κι ήμουν ευτυχισμένος... 
Δεν ήθελα να φύγεις και δεν άφηνα το χέρι σου...
φοβόμουν μήπως χαθείς...
Εμείς αγκαλιά κι έξω ακουγόταν ο ήχος της βροχής ...
ναι έβρεχε πάλι...
μα αυτή τη φορά ήμασταν αγκαλιά και δε φοβόμουν...
φοβόμουν μόνο μήπως μου φύγεις...
μα εσύ έμενες κοντά μου...
Μου είπες ότι ήταν όμορφη η βροχή...
όχι απλά όμορφη...
τέλεια...
ήταν η μουσική που χάιδευε τα αυτιά δυο καρδιών η μια δίπλα από την άλλη...
Τα δάχτυλα μπλεγμένα...
τα χείλη ενωμένα... 
κι η σιωπή μας ...
να κάνει παρέα με τη βροχή...
μια σιωπή ...
που λέει όμως τόσα...
κι ένιωθα να'μαστε μόνοι...
δυο καρδιές...
η βροχή κι η σιωπή...
.αυτός ήταν ο κόσμος μου ...
εκείνες τις ήσυχες ώρες....
Ένα κρεββάτι στο πουθενά ανάμεσα σε όνειρα...
σκιρτήματα...
χάδια κι εμάς τους δυο μαζί...
αυτός ήταν ο κόσμος μου...
το παραμύθι μου.......

..........................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ανασασμοί που σκορπίζουν στην ενδοχώρα του νου...
δροσερές σκέψεις του πρωινού...
εκτεινόμενες σε ατόφια τοπία παρθένας βλάστησης...
με την ανομολόγητη έστω συναίσθηση πως ...

το φως καρπίζει με φως μονάχα όταν εισδύω απαλά ...
στο μυστήριο του όλοι ένα ήμασταν και ένα είμαστε...
μοναδικοί κάτοχοι ωστόσο μιας υπέροχης ατομικής μηδαμινότητας...
οδοιπόροι στο αχανές...
βέβαιος πως δεν υπάρχει σιγουριά στον κόσμο ...
παρά μόνο ...

στα μικρά εκείνα διαστήματα
όπου στα φτερά των αγγέλων
καταλήγει τελικά η ζόρικη μοίρα των φτωχών...
των απόκληρων...

των άστεγων και όλων των πεινασμένων...
και εκεί πάνω υφαίνεται η λάμψη του είναι τους...
Βεβαιότητα δεν υπάρχει καμιά ...
παρά μόνο στα μικρά εκείνα διαστήματα ...
όπου στα σεντόνια που πλάγιασαν οι εραστές ...
αιμάτινη αργοκυλά η αιώνια ένωση
σαν η πιο γνήσια του ανθρώπου ελπίδα...
εκλεκτή σαν αγνότητα και μαρτυρική σαν αθωότητα...
που άλλοτε αγρυπνά στους δρόμους με μάτια βεγγαλικά ...
και άλλοτε κοιμάται ήσυχα στα πόδια της χίμαιρας της αγάπης...
Αγάπη ...

άραγε θα πει συνειδητή υποταγή στο σκληρό του κόσμου πεπραγμένο
ή μήπως θα πει να ονειρεύεσαι
ακόμη και ανήμπορος ακόμη και πεσμένος καταγής...
μοιάζει σκουριασμένη ...

ανέφικτη ιδέα στα γρανάζια του νου
ή μήπως αμφιβολία για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτή;
Μα δίπλα μου και μέσα μου ανθίζουν οι στιγμές ...
αιώνια ονειρεμένες και αιώνια εφιαλτικές...
και η ανάγκη του μέτρου
ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα της ύπαρξης  τυφλώνεται απ’ την ανάγκη να μην καταντήσει η υπέρβαση ...
νοσταλγική ανάμνηση ενός “κάποτε πραγματικά υπήρχα”...
Και όταν ο μέγας φόβος τούτης της απώλειας σταλάζει σιγά σιγά στη ψυχή μου ...
το παραισθητικό εκείνο βάλσαμο μιας ροδόχρωμης εαρινής εσπέρας ...
δημιουργεί την εκλεκτική συγγένεια μου με τον άσωτο...
που καλόδεχτα θα χαθεί απ’ τις ριπές της νύχτας ...
σε περιθώρια στέκια...

μεσοπέλαγα του πουθενά...
και έπειτα ...

γλυκοφιλώντας το χαμό του στέκεται έξω απ’ τη θύρα της καρδιάς του...
χτυπώντας την μανιασμένα και κραυγάζοντας ...
“Δεν ήμουν εγώ...

 στ’ αλήθεια...

δεν ήμουν εγώ…“
ή πάλι ...

“Δεν καταλαβαίνω...

Κύριε...
γιατί να γίνει έτσι...

γιατί οτιδήποτε να γίνει έτσι...

γιατί;”
με ρημαγμένη εκείνη τη διαίσθηση
πως θα του δοθεί ...

πρέπει να του δοθεί...

μιαν απόκριση...
Μα αντί γι’ αυτό ακαριαία απλώνεται στο νου του ...

μια τρυφερή όσο και αμήχανη σιωπή...
σαν αυτή που συνοδεύει όλα τα μεγάλα ανθρώπινα γεγονότα ...

ή καλύτερα απλώνεται ένας υπεραισθητός φωτοφόρος παλμός ενέργειας...
σαν εκείνον ...

που μετέτρεψε το νερό σε κρασί...
αρκεί μονάχα ...

αρκεί να το νιώσει ... 

ελεύθερα...

μέχρι τα τρίσβαθα του είναι του ........

 

 

 

 

........................................................................................................................................................................................

Κάτω από το φώς των αστεριών

τραγούδησέ μου...
ψιθύρισέ μου...
αγκάλιασέ με...
φίλα με ...
ταξίδεψέ με...
αρκεί να είμαστε μαζί...
δεν ζητάω πολλά...
παρά μόνο ενα χάδι ...
ενα φιλί και μια αγκαλιά...
Ταξίδεψέμε σε χώρες μακρινές...
κάτω απο το απέραντο φώς των αστεριών...
να βλέπω το χρώμα ...
της θάλασσες ...
να την αγκαλιάζει το φώς...
και να αφρίζουν τα κύματα ...
λές και χορεύουν σε ενα χορό ξέφρενο...
χωρίς σταματημό...
Καί εμείς αγκαλιά ...
να με γεμιζεις φιλια..............

........................

..................................................................................................................................................................................................................













Σαν ζάλη από ποτό...

η μέθη του έρωτα...

κυβερνάει και απόψε ψυχή και σώμα...

Φύσηξε αγέρας ...
και με αγκάλιασες...

και με φίλησες...

και με ταξίδεψες ...
στην πολιτεία του έρωτα...

Είναι χτισμένη πάνω στα σύννεφα...

Κόκκινος άγγελος...

δίχως φτερά ...
την προστατεύει...

Παρέσυρε με στο επικύνδυνο μονοπάτι σου...

Θέλω απόψε ...
να παίξω το παιχνίδι σου...

και να παραδωθώ ...
σε κάθε ποθητή αμαρτία που κάποτε σκέφτηκα... 
μα ποτέ δεν τόλμησα...

Τι κι αν πέσω κάποια στιγμή από τα σύννεφα...;

Αξίζει που κατάφερα να ανέβω ως εδώ...... 

.........................................................................................................................................................................













Είναι κάποιες μέρες ...

που φέρνουν την νύχτα με χαρά...
Της αφήνουν τον χώρο τους...

κάθονται κοντά της...

της λένε ιστορίες...

απαλές...

και σοφές...
Της χαμογελάνε...

και περιμένουνε κοντά της να λάμψει...
Πάντα γίνεται αυτό...
Ποτέ δεν τις απογοητεύει...
Και οι μέρες...

ξεκινούν με χαρά πάλι...

να πάνε να βρουν τις απομακρυσμένες νύχτες...
Να τις φέρουν εδώ...

και να τις πουν ιστορίες μέχρι να λάμψουν...
Τότε είναι...

που γίνεσαι και εσύ...

μια σταγόνα... 

που γλιστρά στον ουράνιο θόλο... προβάλλοντας τα χρώματα του ουράνιου τόξου...
Διαλέγεις μια φράουλα ...

και κυλάς πάνω της ...

ερεθίζοντας την ...

και κάνοντας την να μοιάζει ιδρωμένη ...
Αυτή...

ανταποκρίνεται...

και από τους πόρους της ελευθερώνονται μικρές σταγόνες ...

που λαμπιρίζουν...

και ταξιδεύουν στον αέρα...

δίνοντας μια γεύση ...

στην μέρα...

και μια μυρωδιά στον άνεμο...
Μυρωδιά...

που κυλάει στα ρουθούνια των ελαφιών...

και τα κάνει να κοιτάξουν το φως και το χρώμα...
Το πέρασμα των ματιών τους ...

συγκινούν τα πουλιά και αρχίζουν να κελαηδούν...
Σηκώνουν τον λαιμό τους ...
προς τα πάνω...
ανοίγουν το στόμα τους...
Aφήνουν έναν στρόβιλο να παίξει ...
απαλά στα τοιχώματα τους και να ακουστεί έξω...
το μελωδικό τους είναι...
Οι σταγόνες απλώνονται στα φύλλα...
και τα ζώα βγαίνουν από τις φωλιές τους και τεντώνονται...
Η χλόη μακραίνει ένα πόντο καθώς ο ήλιος την χαϊδεύει...
και τα μπουμπούκια ανθίζουν και ορθώνονται να την κοιτάξουν...
 καθώς περνάει από πάνω τους...
Και είναι κατι τέτοιες στιγμές... 
που βρίσκεσαι σε ένα μπαλκόνι με ένα ποτήρι στο χέρι...
και που χωρίς να πηγαίνεις πουθενά...
είσαι παντού...
Και χωρίς να υπάρχεις... 
ζεις ...
Και αφήνεις ένα μουρμούρισμα ...
να ξεμυτίσει από τα χείλια ...
και να διαλέξει τις λέξεις ...
που επιθυμεί...
Σηκώνεις το βλέμμα σου ...
και νοιώθεις ότι ο δικός σου θόλος άλλαξε...
και ενώθηκε με τον ουρανό...
Και μένεις εκεί χαμογελαστός...
Και μέσα στα αναφιλητά του μεσημεριού και στα παιχνιδίσματα του απογεύματος...
ρουφάς την γεύση της γης...
που ωρίμασε και άνθισε...
Σαν ναυαγός... 
σε τοπίο υγρό...
Σε κάτι μαγικά ...
ξεχασμένα κόλπα ...
Και ακούς το μουρμούρισμα σου...
που έγινε τραγούδι...
Σαν αχνός χιτώνας αφήνεσαι στον άνεμο...
Και περιμένεις το φεγγάρι να βγει...
Γυμνό...
Όπως πάντα...
Για να σου μιλήσει για έρωτα........

...............................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο έρωτας...

το αίσθημα και το συναίσθημα...
Σε ερωτεύομαι...

σε ζω... 

σε γεύομαι...

πλήρης που σε αγγίζω...

σε επάρκεια...

σε εγρήγορση...

σε θέλω...   
ο έρωτας...
Πράξη συνιφασμένη...

ταυτισμένη...

να εμπεριέχει χαρά και ζωή...

κι εσένα για μένα...

για το πολύ και το λίγο μας...

για το όσο μας...

για το κάτι...

για τη στιγμή και τη διάρκεια...

είσαι και σε ζω ...

και σε ευχαριστώ...
Η νύχτα....

ο χώρος μας...

η πράξη...

το σκηνικό...

της επαφής...

της δύναμης...

της δυναμικότητας...

της κατάκτησης...

της πάλης...
Η νύχτα μας...
Σε θέλω...
Σε έχω ανάγκη...

το κορμί μου σε ζητά...

τα χέρια μου ψάχνονται για εσένα...

τα μάτια μου δαμάζουν τον πόθο σου...

τα χείλη μου δοκιμάζουν τη γεύση σου... ταιριαστή...

απόλυτα...

ιδανικά...
Δύναμη και αδυναμία...

πράξη...

επιβολή...

λαχτάρα...
Σε ζω...

σε υποκεινώ...

υποκεινούμαι...

σου επιβάλλομαι...

γεμίζω από εσένα...

με εσένα...
Ο έρωτας...

με δύναμη...

με επιρροή...

με θέληση...

με ανοησία...

με ακόρεστη επιθυμία...
Ο έρωτας μας......

.....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μνήμες...

αχνές...

πότε γεμάτες...

στοχασμένες...

λειτουργικά ανίκανες να αποδόσουν το σχήμα...

την έκφραση...

τη στιγμή...

ίσως ούτε καν την αίσθηση...
Αισιόδοξα...

έτσι μόνο...

από εδώ και πέρα...

για ισορροπία...
Τι χρώμα να έχει η μνήμη μου...

πόσα χρώματα...

χαρούμενα...

μαύρα...

έντονα...

απέλπισμένα...

πόσα ερωτηματικά...

πόσες σκιές και πόσες χαρές...
Μνήμη αγκαλιά...

η πιο έντονη...

η πιο ζεστή...

η πιο ικανή....

Και γέλια...

ημουν παιδί...πως αλλιώς...?
Η μνήμη μου...

οδηγείται από τα θέλω...

από ανικανοποιήτους λόγους...

από ανεπαρκή επαφή...

από ακόρεστη επιθυμία... 

Μπερδευονται τελικά...

μνήμες και όνειρα....
Αδύνατη η αναπαραγωγή...

ψυχή μου...

αδύνατο να φέρω τη στιγμή μας στο απόλυτο εδώ... 

Εκεί που βρίσκω την εικόνα σου...

μου ξεγλιστράς...

ξεφεύγεις...

και δεν είναι πως ξεθώριασε η μορφή σου...

είναι που κουράστηκαν οι μνήμες...
Δεν κατορθώνω...

να σχεδιάσω τη μορφή σου....

το προσωπό σου...

με το μυαλό...

Ατελή να μένουν τα χαρακτηριστικά...

οι λεπτομέρειες πάντα σε έλειψη...

τα ζυγωματικά...

τα φρύδια...

τα βλέφαρα...

μονάχα τη ματια... 

αυτή δεν με μπερδεύει...

υπάρχει και με καθηλώνει...

βαθιά χαραγμένη...

εγωιστικά...
Ισως και την αυρα...

την απόδοση της έκφρασης...

ταυτισμένη άρτια με τον ήχο του γέλιου.......

«Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατο μου τέκνο…»

ύστερα έσταξε

θλίψη ο ουρανός

σφίχτηκαν οι ψυχές

μάτωσαν οι καρδιές

κοίταξα μάταια

γύρω μου

μάταιη η θυσία του;

Ίσως ….

μα εγώ επιμένω ανθρώπινα

ελπίζω ανεπανόρθωτα

αγαπώ ατελεύτητα…

Καλό Πάσχα σε όλους σας

.........................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

Απέναντί μου μένει η αγάπη...
Εκείνη για την οποία μίλησε ο Αριστοτέλης και αποτύπωσε μέσα σε μία πρόταση την έννοιά της:  

"Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα." 

Αυτή η αγάπη που δεν υπόκειται σε κανόνες και σε πρέπει... 

Η αγάπη που δε γνωρίζει τί σημαίνει υστεροβουλία και ιδιοτέλεια... 

Η αγάπη που όταν τίθεται το ερώτημα: Γιατί με αγαπάς; 

δεν βρίσκεις τους λόγους... 

Απλά υπάρχει για όλα όσα νιώθεις μέσα σου... 

Για όλα εκείνα ...

που πλαισιώνουν την αγάπη και γνωρίζεις μόνο εσύ... 

Η αγάπη δεν υπόκειται στη συνήθεια... Είναι εκτός αυτών των ορίων... 

Και αν κάποιος άθελά του προσπαθήσει να την εντάξει στη συνήθεια...

το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο...

Μη νομίζεις... 

Ακόμα και απόψε ακροβατώ ανάμεσα σε σκέψεις και θέλω... 

Προσπαθώ ...

να δω κάτω από αυτήν τη λάμψη των ματιών μου όσα νιώθω... 

Προσπαθώ ...

να κρατήσω μέσα μου καλά φυλαγμένα όσα λαχταράω... 

Και να ήξερες μόνο ...

πόσο θέλω μια αγκαλιά ...

να χωρέσει όλα εκείνα που υπάρχουν... όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο της...
Όλα είναι θέμα σωστής στιγμής... πιστεύουν κάποιοι... 

Ίσως να έχουν δίκιο... 

Μα τα μάτια λάμπουν ...

όταν είναι κάποιος ευτυχισμένος... 

Και ακόμα πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να τα διακρίνει......

 

 

................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Aναζητάς εκείνα τα μικρά και απλά μέσα στην καθημερινότητα που θα σε κάνουν να νιώσεις πως έχεις πάνω σου το ουρί του παραδείσου... 

Μη νομίζεις πως ψάχνεις για κάποια μεγάλα ή άπιαστα...

αντιθέτως...

πρόκειται για απλά πράγματα που βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό σου ...

μα με δυσκολία μπορείς να κατακτήσεις... 

Όχι επειδή δε θέλεις...

μα γιατί κάποιοι κάποτε δεν είχαν προνοήσει να σου εξασφαλίσουν και να σου αφήσουν ως παρακαταθήκη... 

Μα ακόμα κι αν είχες χτίσει το δικό σου βασίλειο...

έρχεται μια στιγμή ...

που μπορεί όλα σου τα όνειρα να γκρεμιστούν...

να φυσήξει ένα αεράκι ...

και να πάρει μαζί του όσα τόσο καιρό με αγάπη φρόντιζες...
Και τότε... 

μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα για να μπορέσεις να διασώσεις τα πλέον ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής σου... λειτουργώντας όπως θα έκανε ο καθένας από εμάς...

αδιαφορώντας για τις συνέπειες... 

Και πώς να κάνεις διαφορετικά; 

Πώς να μπορέσεις να αναλογιστείς το μετά,όταν το παρόν είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις; 

Τί σου απομένει να κάνεις όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όταν το κάθε δευτερόλεπτο γίνεται εχθρός, μαχαίρι που χωρίς έλεος σου ξεσκίζει τα σωθικά;
Θυσιάζεις δικές σου προσωπικές στιγμές...

τα θέλω σου ...

παραμερίζονται και κλείνονται στο χρονοντούλαπο ...

μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσουν να πάρουν μορφή...

να αποκτήσουν πνοή ...

και να γίνουν ζωή... 

Υπερβάλλεις εαυτώ για να μπορέσεις να δώσεις όσα παραπάνω μπορείς... παραγκωνίζοντας όσα λαχταράς...
Και έρχονται κάποιες στιγμές ...

που λυγίζεις... 

Ειδικά εκείνες τις νύχτες ...

τις αξημέρωτες...

όταν μένεις μόνος ...

με τις σκέψεις σου ...

και αναλογίζεσαι αν κατάφερες τη μέρα που πέρασε να δώσεις μια ακόμη ανάσα...

εκεί που οφείλεις... 

Και σε αυτές τις στιγμές του απολογισμού...

κάποιες φορές πονάς...

ματώνεις...

Ξέρεις όμως πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; 

Ξέρεις πόσες φορές έχεις αγγίξει ή ξεπεράσει τα όρια του ίδιου σου του εαυτού; 

Ξέρεις πως με τη θέληση σου έχεις μπορέσει να αγγίξεις το ακατόρθωτο, θέτοντας την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο;
Κι όμως... 

Αντέχεις...

παραβλέπεις...

προσπερνάς και γυρίζεις την πλάτη... έχοντας ως μοναδικό σκοπό αυτά που αξίζουν...

Αν αυτή δεν είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης,αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο του ανθρώπου, αν αυτό δε θεωρείται μεγαλείο ψυχής, τότε τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει να υποκλιθώ μπροστά του; 

Ακόμα κι αν η πορεία που χρειάστηκε να ακολουθήσεις είναι λανθασμένη για κάποιους...

ακόμα κι αν τα όρια που θέτονται από κάποιους τα έχεις περάσει προ πολλού... ξέρω καλά τους λόγους...

κατανοώ το σκοπό...
Δρόμοι ατελείωτοι ...

χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή...

ταχύτητα ιλιγγιώδης ...

που τις περισσότερες φορές καταρρίπτεται...

ψυχή που πουλιέται στο διάβολο σε τιμή ευκαιρίας...

αναπνοή δανεισμένη χωρίς επιστροφή και ένα χαμόγελο ευτυχίας που αδημονεί να σχηματιστεί...
Μα θα συμβεί...

είμαι σίγουρoς...
Για εκείνον τον καβαλάρη που ξέρει καλά το νόημα της ζωής........

 

 

..............................................................................................................................................................................................











Μία ψυχή περιμένει να αγκαλιαστεί...

από χέρια ζεστά...

Τόσα χρόνια μόνη σεργιανίζοντας σε μονοπάτια δύσβατα... 

Επιλογές καρδιάς κάποιες φορές δυσνόητες μα πάντα αληθινές... 

Επιθυμίες που αναζητούν δύο ...

να μοιραστούν σε δύο ολόκληρα και όχι μισά... 

Μία ανάσα που παλεύει να αποκτήσει την πραγματική της διάσταση ...

χωρίς να χρειάζεται τεχνητή υποστήριξη... 
Ένα χαμόγελο που θέλει να κατακτήσει τη θέση του ...
στη ζωή...
χωρίς να αργοσβήνει ...
περιμένοντας το πότε ή το ποτέ...
Η μοναξιά που θέλει να ακολουθήσει μια πορεία ...
χωρίς επιστροφή ...
αφήνοντας χώρο μέσα στο άπλετο της καρδιάς για μια θέση στο όνειρο... 
Και διαπιστώνεις ...
πως ο χώρος αυτός τελικά είναι τόσος δα μικρός ...
που χωράει δυο ψυχές και δυο ανάσες... περιτριγυρισμένες από αμέτρητα θέλω και άλλα τόσα μπορώ... 
Κι αν κάποια από αυτά τα θέλω απαιτούν θυσίες...
αλήθεια...
πόσο έτοιμος είσαι να θυσιάσεις και να θυσιαστείς στο βωμό τους; 
Να ρίξεις με όλη σου τη δύναμη ένα βότσαλο και να στροβιλιστείς μαζί με τους κύκλους που θα σχηματιστούν όχι μόνο στην επιφάνεια μα και στο βυθό; Θα το κάνεις;

Μίλησες για στιγμές που θα έρθουν... αφήνοντας πίσω μια ψυχή και μια σάρκα να φωνάζουν από αγωνία και πόνο ...
χωρίς να μπορούν να πράξουν κάτι... Μονάχα ελπίζουν...
μα ταυτόχρονα πονούν... 
Και το βράδυ σαν φτάνει...
η ψυχή ματώνει ...
γιατί αυτό το απροσδιόριστο της ρουφάει όση ελπίδα έχει απομείνει και η σάρκα μένει ένα κουφάρι που κάποιος επιδέξια ρούφηξε όλη τη ζωή από μέσα... Μα σαν ξημερώνει...
η ελπίδα ξανανθίζει...
η ψυχή αναγεννάται και από τη σάρκα αναβλύζουν όλες οι μυρωδιές της προσμονής... 
Και όλα αυτά μαζί χορεύουν ...
στο ρυθμό ενός φαύλου κύκλου ...
χωρίς αρχή και τέλος...
σαν μια ικεσία σε κάποιο Θεό... 
Κάθε μέρα μια πληγή επουλώνεται και μια άλλη ανοίγει και σαν έρθει το βράδυ πνίγονται σε έναν λυγμό με την μάταιη ελπίδα πως θα εισακουστούν...

Και πάλι έφτασε το βράδυ...

.........................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή... 

Κάποιοι άνθρωποι...

κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα...

τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία. μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων...

ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας... 

Και ξέρεις καλά ...

πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου...

αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως,το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες...

διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές...

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις...

οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα... 

Όταν όμως συμβαίνουν...

τη στιγμή που συμβαίνουν...

σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου...

προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου... 

Θα μου πεις βέβαια,πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας,...

στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις...

ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια... 

Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία,ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις ...

ενοχές... 

αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;

Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; 

Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; 

Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε,το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; 

Κι αν συμβαίνει αυτό,αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή,δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; 

Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη...

βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει... Αλήθεια...

οι πληγές της ψυχής,επουλώνονται ποτέ; 

Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; 

Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου... 

να σταματήσω να σκέφτομαι...

γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...

Το βράδυ που ηρθε ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε.......

 

 

 

........................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και ξαφνικά...

εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου...

καθημερινά ή μη...

κάνεις μια βόλτα...

βλέπεις εικόνες...

ακούς ήχους...

αφουγκράζεσαι τις σιωπές ...

έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις...

η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου...

συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές...

Μια αγκαλιά...

ένα χάδι...

ένα χαμόγελο...

Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες...

αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου... 

Και όταν τα βρίσκεις...

εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι... 

Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις... 

Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα...

μέσα στη ψυχή σου... 

μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου...

η ζωή σου...

το ξύπνημά σου κάθε πρωί...

η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ...

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις...

που στοιχειώνουν όλο σου το είναι... αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά... 

Και δεν το κάνουν ηθελημένα... Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής...

σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου...

Και ξημερώνει ...

η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου...

εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές ...

που θα σου μείνουν μέσα σου...

που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία... 

Και νιώθεις που σου λείπει... 

Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί... 

Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου ...

όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα... και σε αναποδογυρίζουν...

σε στροβιλίζουν...

παρασέρνοντας όλο σου το είναι ...

σε μονοπάτια σκοτεινά...

όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο...

να μοιάζει με αυτό ...

ενός φακού ...

που τελειώνει η μπαταρία του....

Σκέψεις...

αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα...

επόμενες κινήσεις...

επόμενες σκέψεις ...

και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή...

θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα........