2 Μονόλογος (από το "Μονόλογος θέμα για Διάλογο) Μάγδα Ρήγα

Βράδυ με φεγγάρι. Αύγουστος ....

 Ένα κοριτσάκι ξαπλωμένο στο κρεβάτι του βλέπει τη μητέρα του να γράφει. Εγώ, το κοριτσάκι, δεν ξέρω να γράφω, δεν ξέρω να διαβάζω, δεν καταλαβαίνω γιατί λείπει ο μπαμπάς, τι είναι να είναι στρατιώτης, γιατί κλαίει η μαμά ακόμα κι όταν με κρατάει αγκαλιά.
Μου δείχνει μία φωτογραφία του. Δεν τον ξέρω. Είναι ο μπαμπάς σου, λέει η μαμά. Τότε γιατί δεν είναι εδώ; Δε μας αγαπάει. Κι αυτή του γράφει κάθε βράδυ. Την ακούω..."Βράδυ η ώρα 9, το κοριτσάκι μας μόλις έφαγε την κρέμα του. Εγώ; σκέφτομαι, αισθάνομαι, νοιώθω, αγαπώ, λυπάμαι, ελπίζω. Ελπίζω, αγαπούλα μου, να έρθει γρήγορα νικητής ή τροπαιούχος. Λυπάμαι. Ελπίζω. Αυτά τα δύο ρήματα με φέρνουν στο χθες. Ναι. Ακριβώς χθες το βράδυ. Όταν είπες πως η αγάπη πληγώνει κι εγώ σου είπα "ε, και"; εσύ είπες, όπως η μάνα μου "η αγάπη πονάει αλλά σε κάνει να ελπίζεις". Να ελπίζω, τι; Πως θα περάσει ο πόνος, πως θα σε βγάλω από τη σκέψη μου, πως θα καταφέρω να ξεφύγω από τον έρωτα! Μήπως εσύ ελπίζεις να βρεις το θάρρος να μου πεις πως μ'αγαπάς, πως αψηφάς τις δυσκολίες, τα ταμπού, τις προκαταλήψεις, τους διαξιφισμούς με την ψυχή σου ή τη λογική σου. Αχ, ας μου έλεγες πως πραγματικά μ'αγαπάς! Έχεις δίκιο. Ξέφυγα πάλι. Συνεχίζει η μαμά το γράμμα της μονολογώντας "Σε σκέπτομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα ή πιο καλά, κάθε λεπτό. Βασανίζω τη σκέψη μου να μη σε σκέπτομαι αλλά αδύνατον...δεν μπορώ. Το μόνο που κάνω μαθαίνω να υπομένω ή θα υπομένω όταν μαθαίνω πως είσαι καλά στην υγεία σου". Κι εσύ λες, πως το μ΄νο που θέλεις είναι μία ακόμα ευκαιρία να μου αποδείξεις πόσο μ'αγαπάς. Να σου δώσω όσες ευκαιρίες θέλεις. Είναι τρεις η ώρα ξημερώματα. Τι ξημερώματα, δήλαδή; Πίσσα το σκοτάδι έξω. Δεν έχει φεγγάρι απόψε όπως εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ που γράφει η μάνα μου στον μπαμπά. Το συναίσθημα όμως είναι το ίδιο. Απόσταση μισού αιώνα και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αγαπώ τον μπαμπά μου χωρίς να τον γνωρίζω και μου λείπει χωρίς να ξέρω το γιατί. Μου λείπει η αγκαλιά του. Αγαπώ εσένα χωρίς να ξέρω το γιατί και μου λείπεις κάθε στιγμή, είτε είμαι κοντά σου είτε μακριά σου. Μου λείπει η αγκαλιά σου. Ξαναζώ την προ-νηπιακή ηλικία μου και νοιώθω τα συναισθήματα της μάνας μου. Δεν της απαντούσε ο μπαμπάς ή τουλάχιστον δεν έμαθα ποτέ τι της έλεγε εκείνος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Δε μου λες τίποτα ή τουλάχιστον κάτι που να μπορώ να διαβάσω ανάμεσα στις γραμμές. Εκεί που ξεχνιέμαι και πιστεύω πως έχουμε το ίδιο συναίσθημα, λες κάτι και προσγειώνομαι απότομα. Δε σου το ζητώ εγώ. Εσύ μου παίρνεις τα φτερά πίσω.
Δε θυμάμαι πολλά πράγματα από τα παιδικά μου χρόνια. Εικόνες έχω. Γλυκές, σαν τη μαρμελάδα βερίκοκο που μου άλειβαν στο ψωμί και πικρές σαν την απουσία σου από τη ζωή μου!