Μου 'ταξες ταξίδι να με πας......



{Αφιερωμένο σε όσους ταξιδεύουν με εισιτήριο μία μόνο συλλαβή...}


Σ' ένα σκηνικό Ζωής

που γνώριμο δεν ήταν,

σα γειτονιά εξορίας

με δρόμους φίδια κινδύνου,

Περπατούσα....

Οι στροφές με χέρια αόρατα

μου έκλεβαν απ'τις τσέπες

το χάρακα και το διαβήτη...


Πώς να χαράξω πορεία;


Τυφλό μου Ταξίδι,

ορφανεμένο...

Μάτια κλειστά

μην τυφλωθώ απ'τη σκόνη

των αιωρούμενων Απαντήσεων,

που με Ταχύτητες Φωτός προσπερνούσαν

τις παιδικές μου Ερωτήσεις

στα Τοπία μιας Αποσιωπημένης Γνώσης...


Τυφλό μου Ταξιδι

ορφανής αφετηρίας

και νώθου προορισμού...

Νιώθω θυμάμαι...


Ήταν που σεργιάνιζα στα Ποιήματα...

μόνη μου

με τρύπιες αποσκευές

κι όλο δίχως προμήθειες

σε κάθε στάση

να λιμοκτονώ,

μα ν'αντέχω

σε μια Οδύσσεια ακατάπαυστου Οίστρου,

μ'ακρωτηριασμένες συλλαβές

και Διαδρομές μιας Σταθερής Αστάθειας...
Ευρύχωρος Ορίζοντας

κι Ανίδεη περπάτησα στο Σύμπαν,

δίχως να υποψιαστώ

πως μια Πρόβα ήταν

η λυρική μου Διαδρομή

για να μάθω να βαδίζω

Δίπλα Σου,

σε εκείνο το Ταξίδι στο Προσκήνιο της Επαφής μας...
Μου το 'χες τάξει

σε μια παλιά Ζωή

της ΧρονοΤαξιδεμένης Ψυχής μας...
το βρήκα γραμμένο στο Ημερολόγιο των Αιώνιων Στιγμών...
Κληρονόμησα την Υπόσχεση

και ήρθα απόψε να σου αναγγείλω

πως έτοιμη είμαι πια.
Τόσες πρόβες Ταξιδιού

μέσα στα Ποιήματα....


Ήρθε η ώρα...

Πάρε με να φύγουμε....


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~