...............................................................................................................................................................

Κάπου υπάρχεις...

Δεν ξέρω πόσο χώρο καταλαμβάνεις ...

μα... υπάρχεις...

Σαν κάποιος που αφήνει μια ιστορία στην πόρτα μου και φεύγει...

Και γω ...

έχω να επιλέξω αν θα την πλάσω...

αν θα την κατανοήσω ή αν θα τη βάλω στο συρτάρι...

Δεν ξέρεις να μοιράζεσαι τις ιστορίες σου... 

Μόνο τις εναποθέτεις στον καιρό και αφήνεις τον άλλον να διαλέξει για σένα...

Μα εγώ τώρα διαλέγω να ασφαλίσω την πόρτα της καρδιάς...

Μια και καιρό είχα να νιώσω τι σημαίνει να ζεις χωρίς δανεικά δεκανίκια...

Να ζεις ...

σαν να έχεις τακιμιάσει με τον εαυτό σου...

τον χώρο και το χρόνο...

Και είναι ωραία...

Γιατί έτσι ο φόβος της επιλογής σκορπάει σαν μηδαμινή σκόνη στους αιθέρες...

Και το άγνωστο...

γίνεται φίλος σου...

Κάθε βράδυ που γυρνάω στο σπίτι μου... κλείνω την πόρτα πίσω μου και νιώθω τη στιγμή να μ' επαναφέρει στο παρόν...

Τόσο έντονα...

που ακόμα κι αν τρεκλίζω απ' το μεθύσι... 

αμέσως συνέρχομαι...

Κάθε νύχτα...

που ξαπλώνω στο κρεβάτι μόνος... ξυπνάω το άλλο πρωί πιο δυνατος...

Ο μόνος φόβος τώρα...

μήπως και δεν αντέξω να μοιραστώ ξανά τα ίδια σεντόνια...

Γιατί όταν κατακτάς τη γνώση της μοναξιάς...

η οποιαδήποτε δέσμευση σου φαίνεται βάρος στους ώμους...

Εγώ εκεί...

θέλω φτερά...

Κι αν τύχει και με φλερτάρει ο έρωτας με σάρκα και οστά...

μ' αυτά θέλω να τον σκεπάσω τρυφερά...

πλάι μου...

Κι όταν τ' ανοίγω διάπλατα... 

να θέλει να μείνει εκεί........