.png "English"){kind=small}
~The Phantom~
Dedicated...
Υπάρχεις. Ηδονικά απλώνεσαι σ' ένα υπόστρωμα Ανάγκης, ενδοσκοπώντας τους Σκοπούς της Ζωής μου. Συμπαγής και διάτρητος. Μ' ένα σεντόνι Λευκής Μαγείας, ριγμένο χιτώνα στο Κορμί της Αμφίβολης Παρουσίας σου.
Είσαι, δεν είσαι.
Περνάς με ιδρωμένο βήμα δίπλα από τα χάσματα της Αυτογνωσίας μου. Με προκαλείς να εξομολογηθώ στο Αόρατο, όλες τις Ορατές μου Αυταπάτες. Διχάζομαι ανάμεσα στη Βεβαιότητα και στην Αμφιβολία. Φοβάμαι το απόκοσμο που εκπέμπεις και λύνομαι αποκαλύπτοντας την Εγκληματική μου Νοοτροπία.
Νιώθω τον αέρα του δωματίου ν' αλλάζει φορά. Κινείσαι. Ανεμίζει η κουρτίνα και η Σκέψη μου. Καμπυλώνεται η Υπόνοιά σου γύρω από τους Φόβους μου. Απουσία φωτός εστίασης, κι όμως το σκοτάδι που σε κρύβει, πιο εστιασμένο από ποτέ, με καταδεικνύει Πρώτη υποψήφια για το Ρόλο της Ύποπτης μες στον καθρέφτη του Εφιάλτη που φέρει γοητεία και ελκτική δύναμη Ονείρου.
Παραμιλάω ή μονολογώ. Σαν η σκηνή να είναι μονόπρακτο.
Τρέχω στο παρελθόν με αντιΣτροφές στο βηματισμό της Καρδιάς. Οι λέξεις κομπιάζουν, μα πρωταγωνιστούν ακόμη στο Σενάριο. Η ιστορία φυλλομετρεί τα κεφάλαια της Ζωής μου και στοιχειώνει το χώρο περισσότερο από την Αόρατη παρουσία σου. Γκρεμίζομαι σε συντρίμια παρελθόντος και πεθαίνω σε ενταφιασμούς κάτω από ενθύμια παλιάς Ζωής. Χρονομετρώ τις Ανάσες μου στο υπέδαφος της Ταφής μου και στην κατάλληλη στιγμή ακούγεται η φωνή μου να εξιστορεί:
"Υπήρξα Ευχή που πραγματοποιήθηκε. Υπήρξα Μούσα φτωχού Εμπνευστή. Μικρή κλωστή Θηλυκότητας σκαλωμένη στο Χέρι ενός Κλέφτη. Δεν πιάστηκε ποτέ. Ήταν Κλέφτης Έργων Τέχνης και μυήθηκε στην ηδονή της κατοχής του Πρωτότυπου Αριστουργήματος εν αγνοία του κόσμου όλου. Υπήρξα μάρτυρας στο ρίγος του Ποιήματος που γράφτηκε σε ώρες μικρές. Υπήρξα Σκιά Επιθυμίας ενός τυφλού Οραματιστή της Ζωής. Υπήρξα αναρριχόμενη. Δεν λύγισα ποτέ αν και εύπλαστη. Μόνο έσπασα το καλούπι μου για να αναδυθώ πιο αυθάδικα προς το Φως που παντα κάποιος μου έκρυβε. Τώρα φοβάμαι."
Συνεχίζω να εξιστορώ, ομολογώ, παραμιλώ, μονολογώ γιατί φοβάμαι την κυριαρχία σου στο χώρο. Έμαθα να φοβάμαι. Από μικρή ένας λύκος κυνηγούσε τα παραμύθια μου. Ένας δράκος στοίχειωνε τις Αρνήσεις μου. Ένας Θεός τιμωρούσε τις αμαρτίες πριν ακόμη τις διαπράξω. Κι όμως, τώρα, μέσα από την φοβία μου γιγαντώνεται το απωθημένο μου για Ανατροπή στα Δεδομένα του Σεναρίου μας. Μέσα μου ένα οξύ σταλάζει σε ποσότητα ικανή να διαβρώσει την Αδυναμία της Γυναικείας μου Φύσης. Γιγαντώνομαι. Αρχίζω να σβήνω το περίγραμμά μου και να διαλύομαι στη Μορφή που με συνήθισες να υπάρχω. Υπάρχω αλλιώς. Απλοποιημένη Διαφάνεια που ντύνεται κόμπους βροχής και γλιστρά κάθε που απλώνεις το Αόρατο χέρι σου για να αγγίξεις την υφή μου. Υδάτινη πιά. Ανομολόγητα τρυφερό το Οξύ μου βλέμμα. Μόνο υπονοείται.
Στοιχειώνω το χώρο περισσότερο από την Αόρατη Παρουσία σου. Ασπάζομαι τον Τρόπο σου και γίνομαι Ίδια. Απλώνομαι σ' ένα υπόστρωμα Ανάγκης σου και ενδοσκοπώ τους Σκοπούς της Ζωής σου. Συμπαγής και διάτρητη. Μ' ένα σεντόνι Λευκής Μαγείας, ριγμένο χιτώνα στο Κορμί της Αμφίβολης Παρουσίας μου.
Είμαι, δεν είμαι.
Φάντασμα Επιθυμίας.
Υπήρξα πολλά. Μα τώρα Υπάρχω Αλλιώς και όσο μαθαίνω να διαλύομαι, τόσο πιο επικίνδυνα κουρνιάζει η προσαρμοστικότητά μου στην Επιβίωση της Στοιχειωμένης μας πατρίδας.
Σαν στοίχημα παίζεται το Έργο μας πιά. Ποιος θα στοιχειώσει περισσότερο τον Άλλο.
Ξεφύγαμε από τον χώρο. Ξεφύγαμε από τις χρονικές προεκτάσεις της Ζωής.
Υπάρχει μόνο ο χωροχρονικός Ιμπεριαλισμός του Ενός μέσα στον Άλλο.
Σε λίγο, μες στην απουσία φωτός εστίασης, με το σκοτάδι να σε καταδεικνύει θα αναλάβεις Εσύ το Ρόλο στο Μονόπρακτο των Εξομολογήσεων...
Και Εγώ δε θα είμαι τόσο Αόρατα επιεικής μαζί σου...
Είσαι, δεν είσαι.
Περνάς με ιδρωμένο βήμα δίπλα από τα χάσματα της Αυτογνωσίας μου. Με προκαλείς να εξομολογηθώ στο Αόρατο, όλες τις Ορατές μου Αυταπάτες. Διχάζομαι ανάμεσα στη Βεβαιότητα και στην Αμφιβολία. Φοβάμαι το απόκοσμο που εκπέμπεις και λύνομαι αποκαλύπτοντας την Εγκληματική μου Νοοτροπία.
Νιώθω τον αέρα του δωματίου ν' αλλάζει φορά. Κινείσαι. Ανεμίζει η κουρτίνα και η Σκέψη μου. Καμπυλώνεται η Υπόνοιά σου γύρω από τους Φόβους μου. Απουσία φωτός εστίασης, κι όμως το σκοτάδι που σε κρύβει, πιο εστιασμένο από ποτέ, με καταδεικνύει Πρώτη υποψήφια για το Ρόλο της Ύποπτης μες στον καθρέφτη του Εφιάλτη που φέρει γοητεία και ελκτική δύναμη Ονείρου.
Παραμιλάω ή μονολογώ. Σαν η σκηνή να είναι μονόπρακτο.
Τρέχω στο παρελθόν με αντιΣτροφές στο βηματισμό της Καρδιάς. Οι λέξεις κομπιάζουν, μα πρωταγωνιστούν ακόμη στο Σενάριο. Η ιστορία φυλλομετρεί τα κεφάλαια της Ζωής μου και στοιχειώνει το χώρο περισσότερο από την Αόρατη παρουσία σου. Γκρεμίζομαι σε συντρίμια παρελθόντος και πεθαίνω σε ενταφιασμούς κάτω από ενθύμια παλιάς Ζωής. Χρονομετρώ τις Ανάσες μου στο υπέδαφος της Ταφής μου και στην κατάλληλη στιγμή ακούγεται η φωνή μου να εξιστορεί:
"Υπήρξα Ευχή που πραγματοποιήθηκε. Υπήρξα Μούσα φτωχού Εμπνευστή. Μικρή κλωστή Θηλυκότητας σκαλωμένη στο Χέρι ενός Κλέφτη. Δεν πιάστηκε ποτέ. Ήταν Κλέφτης Έργων Τέχνης και μυήθηκε στην ηδονή της κατοχής του Πρωτότυπου Αριστουργήματος εν αγνοία του κόσμου όλου. Υπήρξα μάρτυρας στο ρίγος του Ποιήματος που γράφτηκε σε ώρες μικρές. Υπήρξα Σκιά Επιθυμίας ενός τυφλού Οραματιστή της Ζωής. Υπήρξα αναρριχόμενη. Δεν λύγισα ποτέ αν και εύπλαστη. Μόνο έσπασα το καλούπι μου για να αναδυθώ πιο αυθάδικα προς το Φως που παντα κάποιος μου έκρυβε. Τώρα φοβάμαι."
Συνεχίζω να εξιστορώ, ομολογώ, παραμιλώ, μονολογώ γιατί φοβάμαι την κυριαρχία σου στο χώρο. Έμαθα να φοβάμαι. Από μικρή ένας λύκος κυνηγούσε τα παραμύθια μου. Ένας δράκος στοίχειωνε τις Αρνήσεις μου. Ένας Θεός τιμωρούσε τις αμαρτίες πριν ακόμη τις διαπράξω. Κι όμως, τώρα, μέσα από την φοβία μου γιγαντώνεται το απωθημένο μου για Ανατροπή στα Δεδομένα του Σεναρίου μας. Μέσα μου ένα οξύ σταλάζει σε ποσότητα ικανή να διαβρώσει την Αδυναμία της Γυναικείας μου Φύσης. Γιγαντώνομαι. Αρχίζω να σβήνω το περίγραμμά μου και να διαλύομαι στη Μορφή που με συνήθισες να υπάρχω. Υπάρχω αλλιώς. Απλοποιημένη Διαφάνεια που ντύνεται κόμπους βροχής και γλιστρά κάθε που απλώνεις το Αόρατο χέρι σου για να αγγίξεις την υφή μου. Υδάτινη πιά. Ανομολόγητα τρυφερό το Οξύ μου βλέμμα. Μόνο υπονοείται.
Στοιχειώνω το χώρο περισσότερο από την Αόρατη Παρουσία σου. Ασπάζομαι τον Τρόπο σου και γίνομαι Ίδια. Απλώνομαι σ' ένα υπόστρωμα Ανάγκης σου και ενδοσκοπώ τους Σκοπούς της Ζωής σου. Συμπαγής και διάτρητη. Μ' ένα σεντόνι Λευκής Μαγείας, ριγμένο χιτώνα στο Κορμί της Αμφίβολης Παρουσίας μου.
Είμαι, δεν είμαι.
Φάντασμα Επιθυμίας.
Υπήρξα πολλά. Μα τώρα Υπάρχω Αλλιώς και όσο μαθαίνω να διαλύομαι, τόσο πιο επικίνδυνα κουρνιάζει η προσαρμοστικότητά μου στην Επιβίωση της Στοιχειωμένης μας πατρίδας.
Σαν στοίχημα παίζεται το Έργο μας πιά. Ποιος θα στοιχειώσει περισσότερο τον Άλλο.
Ξεφύγαμε από τον χώρο. Ξεφύγαμε από τις χρονικές προεκτάσεις της Ζωής.
Υπάρχει μόνο ο χωροχρονικός Ιμπεριαλισμός του Ενός μέσα στον Άλλο.
Σε λίγο, μες στην απουσία φωτός εστίασης, με το σκοτάδι να σε καταδεικνύει θα αναλάβεις Εσύ το Ρόλο στο Μονόπρακτο των Εξομολογήσεων...
Και Εγώ δε θα είμαι τόσο Αόρατα επιεικής μαζί σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου