................................................................

Ξύπνησα το πρωί με ένα τεράστιο βάρος στο στήθος,

σαν κάτι να εμπόδιζε την αναπνοή μου.

Οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου.

Που η αρχή και πιο το τέλος.

Πως να βάλω σε τάξη όλο αυτό το χαμό.

Άνοιξα το παράθυρο με την ελπίδα πως ο πρωινός ήλιος

που απλώθηκε βιαστικά στο δωμάτιο θα με βοηθούσε να βρω τις απαντήσεις

εκείνες που όλο το βράδυ βασάνιζαν το μυαλό μου.

Γιατί πρέπει να είμαστε αληθινοί όταν κάθε μέρα πρέπει να προσπαθούμε να το αποδείξουμε ;

Δεν με πειράζει που δεν με πίστεψες

με πειράζει που εγώ προσπάθησα να σε πείσω

Το ψέμα πρέπει να το εφεύρεις ενώ η αλήθεια υπάρχει και είναι δειλός εκείνος που της αλλάζει όνομα Γιατί δεν μπορεί να δει πίσω από την σκιά του.

Τελικά είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς πως υπάρχουν και εκείνοι που βαδίζουν χωρίς να κάνουν άλματα.

Κάποτε διάβασα κάτι που χαράχτηκε στην μνήμη μου με ανεξίτηλα γράμματα:

-Δεν σε θέλω για το τι μπορείς,

για το τι μου προσφέρεις,

Γιαυτό που είσαι σε θέλω.

Επειδή είσαι ΕΣΥ σ αγαπαω.

Και στην κόλαση πάω γιαυτό που είσαι.

Δεν θέλω να ζω Για να περνώ καλά

Γιατί υπάρχεις εσύ θέλω να ζω.

Τι γλυκό να σ αγαπουν και να σου το λένε έλεγε η Χαρούλα και είναι το μόνο που Τελικά έχει σημασία...να σου το λένε.

εκείνοι που αμφισβητούν την κάθε στιγμή,

εκείνοι που λένε φενάκη την κάθε σου λέξη προσπαθούν να κρύψουν την δική τους απάτη στα δικά σου λόγια.

Ευτυχισμένος είναι εκείνος που μπορεί να σφίγγει τον σύντροφο της ζωής του στο στήθος του και μαζί να χαίρονται ότι δεν ξέρουν ούτε υποπτεύονται οι άλλοι.

Αυτό που διασχίζει τη νύχτα τον λαβύρινθο της καρδιάς μας.....