Η πόρτα στη ζωή...



Είναι η πόρτα του παράδεισου, της ευτυχίας, της αγάπης, της ψυχής της. .Κάτι την κάνει να διστάζει, να φοβάται, περιεργάζεται το χώρο όσο μπορεί να δει να ελέγξει. Αν είναι δυνατόν!Είναι καθαρά επιλογή της αν θα μπει και θα ζήσει ελεύθερη, όπως κι αν θα γυρίσει πίσω στα "αγκάθια" όχι τόσο γιατί της αρέσει ,αλλά γιατί είναι κάτι γνώριμο.

Αν θέλει να ζήσει πραγματικά, χρειάζεται να μπει χωρίς φόβο και να κλείσει για πάντα την πόρτα στο παλιό.

Αν μπει και ζήσει ελεύθερη, θα πεθάνει μια φορά.Αν δεν μπει και μείνει πίσω θα πεθαίνει κάθε μέρα.Για κάθε ναι υπάρχει και ένα όχι...

Είμαι πολύ στεναχωρημένη που δεν ήρθα στην πανελλήνια συνάντηση των μπλόγκερς στο Πήλιο.

Η πραγματική αλήθεια είναι ότι άφησα τους φόβους που μου περιτριγυρίζουν το μυαλό να με κυριεύσουν.

Φοβάμαι να ζήσω, φοβάμαι τον εαυτό μου, φοβάμαι να αρέσω, φοβάμαι να αγαπήσω, φοβάμαι να αγαπηθώ, φοβάμαι να πετύχω, φοβάμαι όσα νιώθω, φοβάμαι να ελευθερωθώ, φοβάμαι να μοιραστώ, φοβάμαι να χαρώ, φοβάμαι να αφεθώ. Φοβάμαι την ανασφάλεια κι ας ξέρω ότι αυτό είναι ζωή, κι όσο θέλω, τόσο περισσότερο φοβάμαι.

Πίστευα ότι μετά από όσα πέρασα, ότι θα "άρπαζα τη ζωή από τα μαλλιά", ότι δε θα φοβόμουν να ζήσω. Ότι κανένας φόβος δεν θα μπορούσε να με σταματήσει.

Ο αληθινός μου εαυτός μου ζητάει να ζήσω και να τον ελευθερώσω κι αυτό το φοβισμένο εγώ τον κυνηγά ασταμάτητα να τον εξοντώσει…

Μεγάλωσα και έζησα όλα τα χρόνια μου μέσα στο φόβο, αυτά τα τελευταία τρία χρόνια έμαθα μέσα από τη ψυχοθεραπεία και από τα γεγονότα στη ζωή μου, τι είναι αγάπη.

Κι ήρθε η ώρα να επιλέξω στη ζωή μου πιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα.

Και με έναν τρόπο πεισματικό και παιδιάστικο, τον τελευταίο καιρό αντιστέκομαι.

Κάνεις δεν με περιορίζει πέρα από τον εαυτό μου.

Η ευθύνη είναι όλη δική μου