"ΤΡΕΧΕΙΣ...ΜΑ ΣΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.."


Είναι αλήθεια άραγε ότι χρειαζόμαστε μια αιωνιότητα για να ζήσουμε και μία αιωνιότητα για να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε...;;


Noιώθω γεμάτος θα μπορούσα να πω και ...χωρίς παράπονο....απο τη γλυκόπικρη γεύση της ζωής

Καλώς ή κακώς ποτέ δεν επεθύμησα περισσότερα απο αυτά που ήξερα εκ των προτέρων ότι θα μπορούσα να έχω...άλλωστε η ζωή είναι ένας αέναος αγώνας να βιώσουμε όσα περνούν απ'το μυαλό και την καρδιά μας....

Θα ήθελα να μπορούσα να μετανιώσω για πράγματα που έχω ζήσει και όχι γιατί επέλεξα να μην τα ζήσω όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία....

Το σήμερα είναι πολύ προσωρινό...και το αύριο...πολύ μακρινό....κι όλοι εμείς τελικά μικροί και ανήμποροι στον κυκεώνα των αισθήσεων και των παραισθήσεων που μας κατακλύζουν...

Ξυπνάω καθημερινά με φόβο εν μερει και αδημονία απ'την αλλη για το τι μου επιφυλάσσει η καινούργια ημέρα...

Ο φόβος είναι κυρίως για αγαπημένα πρόσωπα...που δε μπορώ να διανοηθώ ότι θα περάσει μια ημέρα χωρις να τους βλέπω να χαμογελάνε ή χωρίς να ....μη νοιώθω (τους μακριά μου) χαρούμενους... & ευτυχισμένους.

Την αδημονία την κρατάω για εμένα... αλλοτε εκπλήσσομαι ευχάριστα ενίοτε και δυσάρεστα...

Αλλά έτσι είναι η ζωή... δε μπορεί να μας δίνει μονο χαρές η ρημάδα...πρέπει να κρατηθεί και η ισορροπία μη ξεχνάμε, η αρμονία και η τάξη των πραγμάτων....

Ισως να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ΧΩΡΙς τα δεδομένα της μέχρι τώρα ζωής μας, τότε είναι που θα εκτιμήσουμε την κάθε στιγμή το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο μάλλον που μας χαρίστηκε, επειδή δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμα η μηχανή του χρόνου και αυτός ο άτιμος μας πάει μόνον μπροστά....

Kάθε άνθρωπος στη ζωή μου..... κι ένας σταθμός της......


"Εμαθα τόσα πολλά από τους ανθρώπους..για τους ανθρώπους" (Gabriel Garcia Markes)

Αλλά κανείς απ' όλους αυτους δε μ'εμαθε πως να τιθασεύω τις δικές μου φοβίες (Thats Dest1nys). Επειδή μ'αυτές συνήθως ερχόμαστε αντιμέτωποι μόνο σε ανύποπτο χρόνο... εκεί που νομίζoυμε πως έχουμε εξοικειωθεί με πράγματα,καταστασεις, αντιλήψεις... άλλο τόσο αντιλαμβανόμαστε πραγματικά πόσο αδύναμοι είμαστε μπροστά σε οτιδήποτε αναπόφευκτο...


Τελικά δε ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο....

Να ξυπνήσω ένα πρωί και να συνειδητοποιήσω για τα πράγματα που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να ζήσει απο επιλογή...

ή η σκέψη του πόσο έυκολα μπορώ να περάσω από την ύπαρξη, στην ανυπαρξία...έτσι απλά....


Ας μη ξεχνάμε, όμως και το...

άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλα ο Θεός κελεύει...