..........................................................




Άφηνα το βλέμμα μου να τρέχει επάνω στου κορμιού σου τις κοιλότητες. 
Κοιμόσουν στο πλάι μου και ‘γώ καθόμουν να σε χαζεύω σαν μικρό παιδί που στήνεται έξω από ένα μαγαζί με παιχνίδια.
Ήσουν για μένα το ξύλινο αλογάκι της παιδικότητάς μου.
Οι λανθάνουσες μνήμες του γνωστικού μου κόσμου.
Καθόσουν πάντα απέναντί μου. 
Όχι πλάι μου. 
Ήθελες πάντα να με έχεις αντίκρυ.
Έλεγες ότι με παρατηρούσες καλύτερα και βάθαινες στα απύθμενα της ψυχής μου.
Και γέλαγες.
Με εκείνο το γέλιο το κελαριστό,το βγαλμένο από τους τόπους της καρδιάς σου.
Και παρατηρούσες τα σύννεφα.
Και ανακάλυπτες σχήματα και εικόνες. 
Και μου τις έδειχνες.
Και γέλαγα.
Γέλαγα. 
Ξέρεις πόσο καιρό έχω να γελάσω έτσι;
Από τότε.
Και βλέπαμε τα σύννεφα να περνούν. 
Και μέναμε ακίνητοι και άχρονοι.
Θέλαμε να σταματήσουμε τον χρόνο μέσα μας για να ζήσουμε περισσότερο την κοινή μας ζωή. Να ζήσουμε περισσότερο ο ένας την παρουσία του άλλου.
Προσπαθούσαμε να κερδίσουμε την αιωνιότητα της συνύπαρξής μας.
Αλλά, πάντοτε έφευγες.
Έφευγες και έμενα μόνος. 
Μόνος να κοιτάω έναν ουρανό χωρίς σύννεφα, χωρίς σχήματα, χωρίς εικόνες.
Ούτε καν χρωματιστό.
Άχρωμο. 
Άϋλο. 
Άβουλο. 
Έναν ουρανό χωρίς προσωπικότητα. 
 εγώ, χωρίς αξιοπρέπεια.
Και πήγαινες κοντά του. Για να του δείχνεις τον ουρανό που κουβάλαγες μαζί σου και που είχα χρωματίσει με το γέλιο και την ανάσα σου.
Του πρόσφερες έναν πλαστό ουρανό.
Και εκείνος τον δεχόταν.
Και όταν τον ξεζούμιζε, τον έφερνες πίσω σε μένα, για να μπορέσω να τον ξαναχρωματίσω, να τον κάνω ελκυστικό και θεμιτό.
Πάντοτε έφευγες.
Τις στιγμές του φευγιού σου, παρατηρούσα το ρολόι. 
Αμείλικτο.
Αδιάψευστο.
Χρόνος περασμένος και ποτέ επιστρεφόμενος. Πόσες φορές δεν κοίταζα επίμονα την πόρτα με την λαχτάρα να σε ξαναδώ να την ανοίγεις αμέσως;
Πόσες φορές δεν στήθηκα στο παράθυρο και περίμενα να σε δω να ανατρέπεις τα δεδομένα και να επιστρέφεις;
Αλλά τίποτα.
Τίποτα.
Και έφευγες πάντα.
Για πάντα…