...............................................................






Κάποτε, είχε διαβάσει ότι ο έρωτας σε σκοτώνει…
Πίστευε, ότι ήταν θύτης…
Κανείς δεν του είπε, ότι τα θύματα δεν γνωρίζουν την ιδιότητά τους μέχρι να θυσιαστούν…
Έκαναν έρωτα με ημίφως…
Πάντα έριχνε στο γυμνό κορμί της, ένα τούλινο μαύρο πέπλο…
Το ανέβαζε στο πρόσωπό της…
Του θύμιζε δήμιο, που ετοιμαζόταν να του πάρει τη ζωή…
Την είχε ρωτήσει σε τι χρησιμεύει…
‘Με βοηθάει να μην δίνομαι σε χρωματιστά όνειρα’ του είχε απαντήσει…
Μάτια μπλε, ξανθά μαλλιά…
Έλαμπαν τα μάτια της, λες και τα φώτιζαν τα μαλλιά της, με έναν ήλιο πηγαίο, εκπορευόμενο από αυτά…
Τα μάτια της, φυσική προέκταση των μαλλιών της…
Το δέρμα της λευκό…
Το χρώμα των εραστών…
Μύριζε γαρδένια…
Όταν την έκανε δική του, μύριζε έρωτα…
‘Δεν είμαι για σχέση σοβαρή’ του έλεγε…
‘Θα ήθελα να είσαι’ της έλεγε…
‘Δεν μου ταιριάζει’ του έλεγε…
‘Σε φοβίζει’ της έλεγε…
‘Δεν είμαι κανενός’ του έλεγε…
‘Δεν είσαι ούτε του εαυτού σου’ της έλεγε…
Την παρατηρούσε όταν κοιμόταν…
Της έριχνε το φως από το πορτατίφ επάνω της, σαν να την ανέκρινε…
Μετά, το έσβηνε και ακούμπαγε τα χέρια του επάνω της…
Ψηλάφιζε το σώμα της, ημέρευε την ψυχή του…
Όταν ξυπνούσε, της έκανε έρωτα…
Ριγούσε το σώμα της, εκστασιαζόταν το μυαλό του…
‘Μη συμπεριφέρεσαι σαν τις ύαινες που τρέφονται από τα υπολείμματα. 
Είσαι λιοντάρι, που τρέφεται από τα άθικτα. Κατάλαβες;’ του έλεγε…
‘Η ζωή μου, δεν μου άφησε περιθώρια για να τρέφομαι όπως θέλω εγώ’ της έλεγε…
‘Να μάθεις’ του έλεγε…
‘Θα με μάθεις;’ της έλεγε…
‘Δεν μπορώ. 
Εγώ είμαι η τροφή.
Δεν είμαι το θεριό’ του έλεγε…
Τελικά, έμεινε αυτός, οι τέσσερις τοίχοι, ένα κρεβάτι, τα λευκά σεντόνια και η μυρωδιά της γαρδένιας πάνω στο πρόσωπό του…
Η μυρωδιά του έρωτα χάθηκε μαζί της…....