...................................................................



- Το ‘άδειο’, πως το μετράς;
- Με της καρδιάς τους παλμούς.
- Σταμάτησαν κι’ αυτοί. 
Άδειασαν.
- Ποτέ δεν αδειάζουν. 
Απλά, ακούγονται διαφορετικά.
- Πόσο διαφορετικά;
- Πιο απαλοί.
Πιο λείοι.
Πιο ήρεμοι.
- Κι’ αυτό είναι καλό;
- Ξεκουράζονται και παίρνουν δυνάμεις.
Για να χτυπήσουν δυνατότερα και εντονότερα αργότερα. 
Στο μέλλον. 
Όταν πια θα έχεις βρει τον εαυτό σου.
Όταν θα έχει εκλείψει η ανάγκη να μετράς το ‘άδειο’.
- Σκέφτηκα να φύγω.
- Πιστεύεις ότι θα έλυνες το πρόβλημα;
- Δεν θα χρειαζόταν να προσπαθώ να μετρήσω κάτι, το οποίο δεν θα μου παρουσιαζόταν συνέχεια μπροστά μου.
- Και γιατί δεν το έκανες;
- Μάταιος κόπος. 
Πάλι εδώ θα ήμουν. 
Κολλημένος στο να μετράω το ‘άδειο’. 
Να το μάθω καλά.
Να το πονέσω και να με πονέσει, όσο αντέχει και αντέχω. 
Να το κατακτήσω.
Να γίνει κτήμα μου.
Και μετά, να το γεμίσω.
Με μένα, με σένα.
Με μας.
Αλλά, κουράστηκα.
Μου είναι πια βαρύ φορτίο.
Αβάσταχτο.
- Χωράμε στο ‘άδειο’;
- Αν το φτιάξουμε στα μέτρα μας, χωράμε.
Και τότε, δεν θα είναι ‘άδειο’.
Θα έχει εμάς. 
Θα είμαστε εμείς. 
Οντότητες. 
Ψυχές. 
Ανάσες. 
Ζωές.
- Παλμοί καρδιάς.
- Έντονοι.
- Δικοί μας.
- Δικοί μας.
- Είδες που δεν είναι αβάσταχτο.
- Είδες που δεν το έχεις μετρήσει ποτέ;
- Ούτε εσύ ήξερες πριν το κάνεις.
- Αναγκάστηκα.
Και έμαθα.
- Εγώ δεν θα αναγκαστώ.
Θέλω.
- Δεν σου ‘πρέπει’. 
Δεν σου αξίζει.
- Δικό μου θέμα.
Εσύ να νοιαστείς μόνο για την εκμάθηση.
- Είναι και δικό μου θέμα. 
Με αφορά.
Με αφοράς.
- Το ξέρω.
Και μ’ αρέσει.
- Θα αντέξεις;
- Αν μείνεις κοντά μου.
- Θα μείνω.
- Θα αντέξω........