......................................................................

- Θέλω τον χρόνο μου.
- Δηλαδή;
- Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου. Να σκεφτώ.
- Τι να σκεφτείς καλή μου;
- Την ζωή μου από εδώ και πέρα.
- Δύσκολο έργο.
- Το ξέρω. Γι’ αυτό ζητάω το χρόνο μου.
- Λογικό και απαραίτητο.
- Θα μου τον δώσεις;
- Δεν είμαι αρμόδιος να δίνω χρόνο σε κάποιον.
- Δηλαδή;
- Δεν νομίζω ότι είμαι αυτός που θα σου δώσει χρόνο. Από τον εαυτό σου πρέπει να τον ζητήσεις. Θα πρέπει να το συζητήσεις με αυτόν. Αυτός έχει ανάγκη. Αυτός χρειάζεται ηρεμία να αποφασίσει. Αυτός ορίζει τον χρόνο. Και όπως ξέρεις, ο χρόνος είναι σχετικό μέγεθος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συμπορευτώ με τον δρόμο που θα τραβήξεις.
- Με θεωρείς παράλογη;
- Όχι κορίτσι μου. Καθόλου παράλογη. Μπερδεμένη θα έλεγα. Μου μοιάζεις σαν ένα αρκουδάκι που έχει στα χέρια του ένα βαζάκι με μέλι και δεν ξέρει πώς να βάλει το χέρι του μέσα να φάει, γιατί ποτέ δεν είχε ξαναπιάσει βάζο με μέλι στα χέρια του.
- Αρκουδάκι εγώ;
- Ναι μαναράκι μου. Εσύ.
- Θα με βοηθήσεις να μάθω να τρώω;
- Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Στο έχω ξαναπεί. Εγώ μπορώ να σου δείξω τον τρόπο να βάλεις το χέρι στο βάζο. Τον τρόπο να το γλύψεις θα πρέπει να τον ανακαλύψεις μόνη σου.
- Έστω. Το θέλω αυτό.
- Θα το έχεις.
- Να ζητήσω και κάτι άλλο;
- Πες μου.
- Θα είσαι εδώ όταν γυρίσω;
- Που θα πας;
- Εννοώ, αφού πάρω τον χρόνο μου και μετά.
- Να σου κάνω μία ερώτηση;
- Πες μου.
- Εσύ θα γυρίσεις μετά από την διεργασία που έχεις να κάνεις με τον εαυτό σου;
- Ναι.
- Οπότε, και ‘γω ναι σου απαντάω.
- Τόσο απλά;
- Τόσο απλά. Τα πολύπλοκα τα έχουμε αφήσει για τους αμάθευτους.
- Και ‘μεις είμαστε μαθημένοι;
- Μάλλον παιδευμένοι θα έλεγα.
- Σ’ αγαπώ.
- Σε στηρίζω.
- Θα μου λείψεις.
- Θα είμαι εδώ.
- Μη φύγεις.
- Δεν θα σε ψάξω.
- Γεια σου καλέ μου.
- Θα στρώνω το δρόμο σου για την νέα περπατησιά σου ομορφιά μου…