..............................................................

- Πως είναι δυνατόν, να είσαι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει;
Πως είναι δυνατόν, να λέω σε όλους τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο και ‘συ να είσαι η μόνη που με νοιώθει;
Πως είναι δυνατόν, να με καταλαβαίνεις από ένα ‘σπάσιμο’ της φωνής μου, από ένα ‘σταμάτημα’ του λόγου μου, από μία ανεπαίσθητη αλλαγή της αναπνοής μου; 
Πως είναι δυνατόν, να εξηγώ σε όλους και ‘συ να μην χρειάζεσαι επεξήγηση των λόγων μου; 
Πως είναι δυνατόν, να κουράζομαι να μιλάω με τον οποιονδήποτε και με σένα να μιλάω με τις ώρες; Πως είναι δυνατόν, εσύ να είσαι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά μου; 
Πως είναι δυνατόν; 
Μπορείς να μου πεις;
- Μπορώ. 
Μία είναι η απάντηση.
Σ’ αγαπάω.
- Κι’ άλλοι είπαν ότι με αγαπάνε, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν με καταλάβαιναν.
- Τότε, δύο τινά συνέβαιναν.
Ή δεν σε αγάπησαν ή δεν σε άκουσαν.
Μπορείς να διαλέξεις όποιο σε πονάει λιγότερο.
- Ξέρεις τι με πονάει περισσότερο; 
Η κούραση που μου επέφερε αυτή η κατάσταση.
Η κούραση και η έλλειψη υπομονής. 
Δεν αντέχω άλλο να μιλάω και να μην με καταλαβαίνουν.
- Για την κούραση συμφωνώ. 
Για την έλλειψη υπομονής όχι
. Εκτός αν μου πεις ότι δεν έχεις πια ελπίδα.
- Ελπίδα;
Τι εννοείς;
- Ξέρεις, εικάζεται ότι χάνεις κάθε ίχνος υπομονής όταν χάνεις κάθε ίχνος ελπίδας.
Ελπίδα στο να σε καταλάβουν, ελπίδα στο να ελπίζεις για αλλαγή στη ζωή σου. 
Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο;
- Κάποια στιγμή έφτασα σ’ αυτό το σημείο. 
Αλλά τώρα, όχι. 
Τώρα, ελπίζω ξανά στην ‘ελπίδα’.
Τώρα, υπάρχεις εσύ.
- Χαίρομαι, που γίνομαι η ‘ελπίδα’ σου.
- Χαίρομαι, που άπλωσες το χέρι σου.
- Χαίρομαι, που το είδες και το εμπιστεύτηκες.
- Σ’ αγαπώ.
- Και ‘γώ.