..................................................................

Ήσουν σαν τις τροπικές βροχές…
Ερχόσουν ανέλπιστα και βίαια…
Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς έλεος…
Ξεσπούσες επάνω μου με όλη σου τη δύναμη…
Με πλημμύριζες…
Με έκανες να παραπατώ μέσα στις λίμνες που σχημάτιζες…
Να τσαλαβουτώ τα πόδια μου, τα χέρια μου, το κορμί μου…
Να μουσκεύω από εσένα…
Μέχρι το μεδούλι των οστών μου…
Και μετά, έφευγες…
Χανόσουν…
Και ‘γώ, έμενα να στεγνώνω κάτω από ένα ήλιο καυτό…
Που με αφυδάτωνε…
Με έκαιγε…
Έρχεσαι πάλι…
Σε βλέπω…
Σε μυρίζω…
Μυρίζω τα ίχνη σου επάνω μου…
Νοιώθω την κίνηση των κυττάρων μου στο πλησίασμά σου…
Με έμαθες να σε ζητάω…
Να μην σε αναζητάω…
Θα φύγεις…
Κάθε φορά φεύγεις…
Βρίσκω εύκολη παρηγοριά σε στίχους ποιητών…
Εγώ, δεν μπορώ να εκφράσω τον πόνο μου…
Μόνο τον βιώνω…
Κάποιοι πλάθονται να πονούν και κάποιοι να τραγουδούν…

‘Ε όπως Έρωτας
Τίποτα δεν θα σου πω γι’ αυτόν.
Όποιος προσπαθεί να τον εξηγήσει
Δε θα τον έζησε ποτέ…’

(οι στίχοι του τέλους ανήκουν στην Στέλλα Καρτάκη)