..............................................................






Το δειλινό έδειχνε το κοκκινωπό του χρώμα στον ορίζοντα…
Από το διαμέρισμά του στην Άνω Ηλιούπολη, μπορούσε να διαβάσει αυτό το χρώμα πολύ εύκολα…
Εξάλλου, το διάβασμα του δειλινού ήταν και η κύρια αιτία αγοράς αυτού του σπιτιού…
Ακούμπησε τα χέρια του στα κάγκελα του μπαλκονιού και έγειρε το σώμα του μπροστά…
Του άρεσε να κάθεται έτσι…
Τα μάτια του ατένισαν τις ταράτσες των σπιτιών που απλωνόντουσαν μπροστά του, ξεπερνώντας γρήγορα τα απλωμένα ρούχα και τις δορυφορικές κεραίες, φτάνοντας μέχρι τη θάλασσα και τα πλοία που την ταξίδευαν…
Εκεί έμεινε το βλέμμα του και χάθηκε για κάμποση ώρα…
Κοίταξε το ρολόι του…
Σε, περίπου, μισή ώρα, θα ερχόταν να τον δει…
Είχαν περάσει 2 χρόνια από την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί σε αυτό το σπίτι…
Τακτοποίησε τα μαξιλάρια στον τριθέσιο καναπέ από μπαμπού που είχε στην μία άκρη του μπαλκονιού και έριξε το ριχτάρι επάνω…
Δεν καθόταν πια τόσο συχνά εκεί…
Μάλλον, απέφευγε να κάτσει μόνος του επάνω στον καναπέ…
Πότισε την μπουκαμβίλια που είχε στο πλάι του καναπέ…
Σκέφτηκε, ότι πρέπει να της αλλάξει γλάστρα γιατί είχε μεγαλώσει ιδιαίτερα και δεν έπαιρνε άλλο ανάπτυξη στην υπάρχουσα γλάστρα…
Θα το έκανε και αυτό κάποια στιγμή, όταν θα είχε διάθεση…
Ξανακοίταξε το ρολόι του…
Μπήκε στο σπίτι, πήρε το αποσμητικό χώρου σε σπρέι και αρωμάτισε τον χώρο…
Κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα του, φόρεσε παντελόνι, πουκάμισο και έβαλε κολόνια…
Την κολόνια που του είχε πάρει εκείνη…
Την είχε ακόμη και την φόραγε ξανά τώρα που θα ερχόταν να τον δει…
Ήταν, κατά γενική ομολογία, ένα ταιριαστό ζευγάρι…
Αγαπήθηκαν πολύ σε σύντομο χρονικό διάστημα, χώρισαν αφήνοντας ο ένας πληγές στον άλλο, βίαια και άδοξα…
Στα δύο χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, είχε κάνει κι’ άλλες δυο-τρεις σχέσεις, χωρίς όμως να στεριώσει πουθενά…
Ένοιωθε μέσα του την παρουσία της, ήξερε ότι ήταν ότι δυνατότερο και πληρέστερο είχε μέχρι τότε και προσπαθούσε να το αναγεννήσει από τις στάχτες του, με διαφορετική κοπέλα κάθε φορά…
Η πλήρης αποτυχία δηλαδή…
Και γι’ αυτόν και για τις κοπέλες…
Και να τώρα, εμφανίστηκε από μόνη της στο προσκήνιο…
Δεν του είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η επανεμφάνιση…
Πάντα την περίμενε, πάντα προσδοκούσε γι’ αυτή…
Λες και θα έκλεινε ένας κύκλος απουσίας…
Την διάμετρο του δεν ήξερε…
Η συγκεκριμένη διάμετρος κράτησε δύο χρόνια…
Πάλι καλά…
Ξανακοίταξε το ρολόι του…
Η ώρα πλησίαζε επικίνδυνα…
Ξαναβγήκε στο μπαλκόνι…
Κοίταξε τον δρόμο…
Περίμενε…
Ένα taxi φάνηκε στη στροφή του δρόμου…
Σταμάτησε από κάτω…
Μία κοπέλα βγήκε από την πίσω δεξιά πόρτα του…
Εκείνη…
Φορούσε ένα μπλε πουά φόρεμα…
Της ταίριαζε το μπλε…
Μπήκε μέσα και περίμενε το χτύπημα στο κουδούνι…
Δεν άργησε να έρθει…
Πήγε να ανοίξει, χωρίς να ρωτήσει ποιος είναι…
Άνοιξε την εξώπορτα του διαμερίσματος και στάθηκε στο άνοιγμά της…
Ο ανελκυστήρας ανέβηκε στον όροφό του…
Εμφανίστηκε μπροστά του…
Ένα, μάλλον, αμήχανο χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό της…
- Καλησπέρα ....
- Καλησπέρα .....
Αντάλλαξαν καλησπέρες, χαμόγελα και φιλιά στο μάγουλο…
Την παρατήρησε από πάνω μέχρι κάτω, σαν να την εξέταζε…
Δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα…
Ίσως κάνα δυο κιλά παραπάνω, που μάλλον τις ταίριαζαν, και άλλο χρώμα στα μαλλιά, πιο σκούρο…
Προσπάθησε να καταλάβει τι ένοιωθε…
Απόλυτη συμπάθεια, αλλά όχι έρωτας…
Σαν να γκρεμίστηκε μέσα του το οικοδόμημα αισθημάτων που ένοιωθε δύο χρόνια τώρα…
Τι ήταν λοιπόν;
Εγωισμός;
Μπορεί…
Οδηγήθηκαν στην βεράντα…
Το δειλινό εκεί να χαρίζει το ίδιο χρώμα…
Ίδιο σκηνικό, διαφορετικές καταστάσεις…
Ερωτο-απαντήσεις τυπικής διαδικασίας για προσφορά καφέ, χυμού και παγωτού…
Του ζήτησε λίγο χυμό και τίποτε άλλο, γιατί έπρεπε να προσέχει τη σιλουέτα της…
Η φιλοφρόνηση ότι δεν είχε ανάγκη, επιβεβλημένη…
Επιβεβλημένη και δίκαιη…
Ο χυμός προσφέρθηκε και η ώρα για κουβέντα ξεκίνησε…
Του είπε ότι του έλειψε…
Της απάντησε το ίδιο…
Του είπε ότι θα ήθελε να τον έβλεπε περισσότερο και ότι νοιάζεται για ‘κείνον…
Της είπε ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία, αλλά δεν πρέπει να ξαναγυρίσουν στις ίδιες καταστάσεις που τους πλήγωσαν…
Του είπε ότι θα ήθελε να ξαναπροσπαθήσουν, αν και αυτός το ήθελε…
Της είπε ότι όσο κι’ αν την σκέφτεται, δεν πρόκειται να ξανανιώσει έρωτα γι’ αυτή…
Έβαλε τα κλάματα…
Την πήρε αγκαλιά…
Στον μπαμπού καναπέ…
Το δειλινό άφηνε την τελευταία του πνοή στον θόλο του ουρανού…
Η έναστρη νύχτα έριχνε πια το φως της επάνω τους…
Σηκώθηκε να φύγει…
Τη συνόδεψε μέχρι την πόρτα και την αποχαιρέτησε με ένα φιλί…
Δεν ξαναήρθε σπίτι του…
Δεν ξαναέβαλε την κολόνια που του είχε αγοράσει…
Άλλαξε κάποια στιγμή γλάστρα στην μπουκαμβίλια…
Στο μπαλκόνι έκανε καιρό να ξανακάτσει…