................................................................




Πάντα μ’ άρεσε η εικόνα της φουρτουνιασμένης θάλασσας…
Πάντα σιγοτραγουδούσα αυτό το τραγούδι…
Πάντα πίστευα ότι ανήκω μέσα σ’ αυτή την φουρτουνιασμένη, σκοτεινή θάλασσα…
Δεχόμουν το σκοτάδι και την αντάρα της, σαν σημείο επικοινωνίας μεταξύ εμού και αυτής… Μεταξύ της ψυχής μου και της ψυχής της…
Δεχόμουν την ελευθερία της και την δύναμή της…
Έπαιρνα δύναμη και ελευθερία από αυτή…
Ταξίδι μέσα της, χωρίς στεριά στον ορίζοντα… Χωρίς προορισμό… Μόνο ταξίδι… Με κάθε καιρό… Με κάθε μέσον…
Δεν ξέρω αν ποτέ ήθελα να βρω στεριά… Και οι στεριές που βρέθηκαν μπροστά μου στο ταξίδι αυτό, ποτέ δεν μπόρεσαν να με καλοδεχτούν… Δεν τους ταίριαζα και δεν μου ταίριαζαν…
Δεν άντεχαν την φουρτούνα… 
Δεν άντεχα αδυναμία τους…
Και συνέχιζα το ταξίδι…
Και πάντα μόνος… 
Και πάντα με μουσικές που με βοηθούσαν να μην σταματήσω το ταξίδι… 
Μουσικές τροφή της καρδιάς…
Αλλά, η φουρτουνιασμένη θάλασσα πάντα εκεί… Δίπλα μου…
Έβρεχε και πότιζε το κορμί μου… 
Μύριζα την αλμύρα της επάνω μου…
Ώσπου κουράστηκα να παλεύω τα κύματα… Ώσπου η φουρτούνα δεν με άντεχε και δεν την άντεχα…
Προσπάθησα να την αφήσω πίσω μου…
Δεν ήταν δυνατόν… 
Είχε βαθιές ρίζες μέσα μου…
Είχε ποτίσει όλο μου το είναι…
Και αποφάσισα να την δεχτώ σαν κομμάτι του εαυτού μου…
Να την χρησιμοποιήσω για να δημιουργήσω…
Να την χρησιμοποιήσω για να μπορέσω να βρω μια στεριά με γερά βράχια για να σπάνε τα κύματα επάνω της… 
Και εκεί να στεριώσω… 
Και εκεί να βρω ένα λιμάνι, για να έχω το καράβι δεμένο και πάντα έτοιμο για ταξίδια…
Σ’ ευχαριστώ στεριά μου…
Το καράβι μου και ‘γω στη διάθεσή σου…