................................................................




Και ξαφνικά το απόλυτο κενό… 
Η απόλυτη σιωπή και απόρριψη…
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις τον πόνο που σου προκαλεί η απώλεια και η αδιαφορία του άλλου…
Ενός ανθρώπου που σου τον θυμίζει κάθετι…
Ενός ανθρώπου που, ενώ δεν του το είχες πει ποτέ, δεν πίστευες ότι θα έφευγε από δίπλα σου. Οτι θα περίμενε να σε δει να αλλάζεις και να ξαναερχόταν κοντά σου…
Και τότε σε πιάνει η τρέλλα και η απελπισία…
Και τρέχεις να βρεθείς κοντά της, να της πεις αυτά που δεν της είχες πει τόσο καιρό, αλήθειες που έκρυβες από τον εαυτό σου και από εκείνη…
Λάθη που έκανες ή συνεχίζεις να κάνεις…
Αλυτα μέσα σου προβλήματα που μόνο μαζί της μπορείς να λύσεις…
Απαντήσεις που ξέρεις και φοβάσαι να τις της πεις…
Και της ζητάς να της μιλήσεις…
Και δεν δέχεται… 
Αργησες; 
Το πιθανότερο…
Τόσο όμως ώστε να μην πέρνει μια μικρή παράταση;
Δεν θέλεις να το πιστέψεις…
Της ζητάς, για ένα τελευταίο ίσως δίωρο, μία τελευταία συνάντηση…
Δεν θέλεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι έχεις δώσει τόσο λάθος εντύπωση σε έναν άνθρωπο που σου έδωσε τόσα… 
Δεν είσαι τόσο άχρηστος… 
Ούτε κανα ρεμάλι και αλήτης, όπως θέλει να σου φέρεται…
Ούτε τόσο καιρό φερόσουν έτσι…
Δεν ζητάει δεύτερη ευκαιρία, αν και θα το ήθελε πολύ…
Να της προσφέρει πια αυτά που της στέρησε τόσο καιρό…
Ξέρει ότι μπορεί να πάρει αρνητική απάντηση… Ξέρει ότι ο χρόνος έπαψε να λειτουργεί υπέρ του…
Ομως δεν το βάζει κάτω…
Θα είναι εδώ και θα περιμένει… 
Οποτε νοιώσεις έτοιμη… 
Οποτε και αν το θελήσεις…
Πέρασε πολλά αυτό το διάστημα… 
Βούτηξε στα έγκατα της ψυχής του και τελικά ξέρει τι θέλει… 
Δεν πρόλαβε να σου το φωνάξει…
Δώσε του τουλάχιστον την ευκαιρία να σου τω πει… 
Και μετά κρίνεις…
Πόνεσε και ένοιωσε… 
Εκλαψε και άδειασε…