VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

..............................................................................................................................................................................








 Κάθε φορά που μιλούσα από καρδιάς, τα χρόνια μου έμπαιναν εμπόδιο στην αποδεκτότητα των λόγων μου...  
Μια μέρα θα καταλάβεις, μου λέγανε... 
 Αφέλεια παιδική...
ακόμα στο μυαλό κι αυτή σε ορίζει... 
Κι ίσως έτσι να ήταν...
έτσι να είναι...
Φοβάμαι...
Δεν το κρύβω...
Ποτέ δεν το έκρυψα...
Τρέμω τον αδύναμο εαυτό μου...
Τρέμω...
Μια στιγμή αρκούσε...
Η παλάμη χάιδεψε ορμητικά τις λέξεις, κι αυτές σβήστηκαν, λες και το μελάνι τους ποτέ δεν στέγνωσε... 
Μια βόλτα στη θάλασσα...
Κοίτα ουρανός...
κοίτα αστέρια...
κοίτα κύματα...
Όλα τακτοποιημένα...
όλα στη θέση τους...
Η μουσική έπαιζε...
Η επίγνωση με βρήκε απροετοίμαστο...
κι όμως γαλήνια...
Είμαστε όλοι μόνοι μας...
Όλοι... 
Κανείς δε ξέρει τι σκέφτομαι...
τι νιώθω...
ούτε τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις εσύ...
Ο καθένας μας βρίσκεται αλλού...
σ' ένα δικό του σύμπαν...
κι είναι δικαίωμα του...
Με ποιο δικαίωμα όμως να σε μπάσω εγώ στο δικό μου σύμπαν και με ποια δύναμη;
Υπάρχει άραγε κοινό σημείο συνάντησης;
Όχι για όλους, έστω για δυο... 
Τόσο διαφορετικά όμοιοι και συνάμα τόσο όμοια διαφορετικοί... 
Καμιά φορά βρισκόμαστε όμως, ε; 
 Πίσω απ' τις λέξεις... 
Μόνο έτσι...
Μόνο μέσα απ' ότι δημιουργούμε σκορπάμε τον εαυτό μας ...
δίχως να τον χάνουμε...
Στις λέξεις...
στις νότες...
στις σιωπές...
Στις υπογραμμισμένες φράσεις των βιβλίων...
στις τσακισμένες τους σελίδες...
Και μόνο έτσι ...
νιώθουμε ο ένας τον άλλο...
για λίγο...
μόνο για λίγο...
Πανάκριβα μας την πούλησε ο Θεός τη ζωή, έγραψε η Αλκυόνη... 
Ξέρεις τι ? 
Απόψε την πιστεύω...
Αναρωτιέμαι μονάχα, αν εκείνο το άστρο θα κοιτά αιώνια το κενό...
Ή αν κάποια μέρα αντικρίσει στην πανσέληνο το χρώμα απ' τα μάτια Του... 
Αν θα δώσει σημεία ζωής το παράλογο...
Γιατί το παράλογο δεν είναι να θες...
σ' αυτόν τον κόσμο...
να σ' αγαπουν και ν' αγαπάς...
αλλά τούτο το θέλω σου να εκπληρώνεται...
Η ίδια μας η ύπαρξη μας θέλει σκυφτούς...
Να μην κοιτάμε τριγύρω την ομορφιά και ξελογιαζόμαστε...
Να μην αγγίξουμε τ' άνθη και μας χαράξουν τ' αγκάθια τους...
Δεν είναι ώρα...
μας φωνάζει...
για πληγιασμένα δάχτυλα...
Φοβάται κι η ύπαρξη...
Φοβάται... 
Νομίζεις έχει πολλά και κείνη; 
Τούτες οι άμυνες της απέμειναν μονάχα...
Αγώνα κάνει για να μην καταργηθεί...
Αρκεί να ξεχωρίζεις τις ώρες που πρέπει να την ακούς...
Δε θ' αντικρίσεις ποτέ ουρανό αν σκύβεις συνεχώς...
Και  μη ξεχνάς...
τα όνειρα μόνο με κόκκινα δάχτυλα μπορούν ν' αγγιχτούν................

       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου