Σε κοιταζω και το φως μου γινεσαι εσυ...
φως...πιο δυνατο και απο τον ηλιο...

πιο ισχυρο και απο την αδυναμια μου...

φως...μεσ'το σκοταδι...αμαρτια ή μηπως λυτρωση;

λυτρωση μεσα απο τη γευση των χειλιων σου...

καταδικη οταν το αιμα χαθει απο το σωμα...

φως...εισαι εσυ,οτι κοιταζω...οτι με σαγηνευει...

Σε κοιταζω... και οι σκεψεις σιωπουν...

οι αισθησεις ζωντανευουν...

Σε κοιταζω και οτι μας χωριζει εισαι εσυ...

Μια ματια μεσα απο ενα γυαλι και τωρα...πες μου...

τι ζητας;τι θες;

γιατι η ματια σου με εγκλωβιζει;


Η ματια σου με καιει γλυκα σε εκεινη τη γνωριμη κολαση...

οπου οι αμαρτιες σκεπαζουν το φως και οι κραυγες σιωπουν σ'εναν αργο θανατο ανυπαρξιας...

Αυτες οι κορες των ματιων,με χαραζουν...

η ιριδα τους ασελγει πανω στο αψυχο σωμα...

Μεσα στο σκουρο φοντο τους,αν δεις καθαρα,υπαρχει ενας καθρεφτης...

μια φιγουρα ζωγραφισμενη...ενα ειδωλο ματωμενο,

κατακοκκινο,σα το αιμα που σταζει και σχηματιζει υγρες,επωδυνες γραμμες στην επιδερμιδα...

παρατηρω μια κηλιδα να ξεδιψα απο αυτο το εγχρωμο κενο και υστερα να αποχρωματιζεται σχηματιζοντας μια αορατη πληγη...

Αυτα τα ματια εκστασιαζονται στην γυμνη οψη της σαρκας...

ενα πεδιο βολης με μαχητες το ποθο,την επιθυμια,τη κατακτηση...

μιας χαμενης αθωοτητας...

Μη με κοιτας,οτι βλεπεις ειναι μια μορφη τοσο ψευτικη...

ενα ονειρο ουτοπικο,ενας συντομος εφιαλτης...

Μη με κοιτας,τα θελω μονομαχουν αποψε...

Τουτη τη νυχτα που τ'αστερια αποφασισαν να νανουρισουν το νου...


Η πιο γλυκια αμαρτια...της ζωης...εσυ...Τολμας;

Τα ματια αλλαζουν χρωμα...οι αλλαγες σε φερνουν μπροστα μου...

μενω να σε κοιταω...και ετσι μαθαινω καθε σημαδι πανω στο σωμα σου...

Βλεπω καθε σημαδι που μαρτυρουν τα ματια μου...

και σε ρωταω τολμας;

μα ποτε δεν απαντας...

χαμενες αθωοτητες ή μηπως χαμενος μεσα σε οτι εχω μεινει να κοιτω;

Μια σαρκα μονο,ενα σημαδι θελω να χαραξω πανω σου,μοναχα ενα σημαδι,τοσο δα μικρο...

και ας μεινει μνημη...και ας χαθω μετα...

τι βλεπω; μια αληθεια,το δικο μου ζωντανο ονειρο...