Έτσι φαίνεται!



Ξεκινά με γυαλιστερά περιτυλίγματα γλυκών και παιχνιδιών. Πριν καλά καλά μάθεις να περπατάς έχεις ήδη συνδέσει στο μυαλό σου ότι όταν κάτι γυαλίζει είναι αυτομάτως γεμάτο καλούδια. Γονείς, θείοι, συγγενείς και φίλοι ενισχύουν το μάθημα για να στάξει βαθιά μέσα σου κι εσύ μαθαίνεις καλά να κρίνεις το βιβλίο απ' το εξώφυλλο και να μην σε νοιάζει τι γράφει.
Πρίν το καταλάβεις είσαι έξι και ήδη θέλεις. Θέλεις καινούρια ρούχα, μπάλες και κούκλες που δείχνει η τηλεόραση, ρομποτάκια, υπολογιστές και άλλα χίλια πράγματα που δεν θα εκτιμήσεις διότι μαθαίνεις ότι είναι αναλώσιμα και εύκολα αντικαθίστανται. Εξάλλου, πρέπει πάντα να φαίνεσαι ότι κατέχεις τα πιο ωραία πράγματα "όπως τα είδες στην τηλεόραση" (ΤΜ) και αυτό είναι δύσκολη δουλειά. Πού χρόνος να μάθεις να εκτιμάς ό,τι έχεις, τον κόπο που χρειάστηκε για να φτάσει στα χέρια σου, το πόση τύχη χρειάστηκε για να ανήκεις στους λίγους ανθρώπους που έχουν την τύχη να νοιάζονται τι παιχνίδι θα αγοράσουν σήμερα αντί τι θα φάνε.
Στα δεκαέξι περίπου η λέξη παιχνίδι μεγάλωσε για να χωρέσει κι ανθρώπους. Οι παρέες σου, οι γκόμενες κι οι γκόμενοι, όλοι φτιασίδια που φοράς στο λαιμό και στα χέρια σου. Πρέπει να είσαι με τα σωστά άτομα παρέα, να κακομεταχειρίζεσαι αδιάφορα όσους δεν είναι "in" και να μην νοιάζεσαι αν σπάσουν στην πορεία, γιατί τα παιχνίδια είναι αναλώσιμα. Οι άλλοι ακόμη πληρώνουν για να ντύνεσαι, να λούζεσαι και να λουσάρεσαι και εσύ ακόμη δεν έχεις μάθει την αξία του φρούτου που είναι χτυπημένο αλλά γλυκό και του σκυλιού που σε κοιτάει με μάτια υγρά και τεράστια χωρίς να είναι ράτσας.
Στα εικοσιπέντε κάποια ψέμματα τελειώνουν, αλλά όχι αυτά που είναι αλυσίδες στα πόδια σου και σε κρατάνε πίσω. Τα φτιασίδια νομίζεις τα χρειάζεσαι ακόμη σαν ανάσα αλλά τώρα πια πρέπει να τα βρεις μόνος σου. Έτσι βρίσκεις δουλειά, φτιασίδι κι αυτή αν είσαι τυχερός, αλλιώς βραχνάς, αλλά ποτέ δημιουργία και προσπαθείς να μαζέψεις χρήματα να παίρνεις ρούχα, να πηδηχτείς με όσο πιο πολλά και πιο ωραία ανθρώπινα μπαλόνια μπορείς και κάποια στιγμή να δέσεις κι ένα γύρω από το δάχτυλο σου, το πιο ωραίο φυσικά, να προχωράς και να λες "δείτε μπαλόνι που έχω στο χέρι μου".
Στα τριανταοχτώ, κι εσύ μπαλόνι αλλά μεγάλο πια, έχεις γεμίσει τρύπες και τις κολλάς με χημικά για να μπορείς να δουλεύεις ακόμη. Λίγο οινόπνευμα να μειώσει την πίεση του αέρα μέσα σου, λίγο βάλιουμ να κλείσει τις τρύπες, λίγο πρόζακ να κρατάνε τα χρώματα που ζωγραφίζεις το χαμόγελο στη μούρη σου, γιατί αν δεν βάλεις τρέχουν, βιταμίνες για να μην μειώνεται πολύ η πίεση του αέρα και φανούν ρυτίδες, κρέμες για να γυαλίζεις κι ότι άλλο σου προτείνει η μαμά τηλεόραση.


Στα εβδομήντα θυμάσαι τα χρόνια που πέρασαν, τότε που σε ένοιαζε ακόμη να μην φαίνονται ρυτίδες. Αν είχες τύχη και λίγο μυαλό μπορεί και να 'μαθες ότι τελικά ήσουν δεμένο σα γαϊδούρι στο μύλο και πήγαινες γύρω γύρω, η γυαλάδα το καρότο και το καμτσίκι που σε έσπρωχνε, νόμιζες μπρος, αλλά εν τέλει απλά ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Περπάτησες αρκετά για να γυρίσεις τρεις φορές την γή αλλά το μόνο που είδες ήταν τους τοίχους που σε κρατούσαν μέσα κι αν σε ρωτήσουν πως ήταν, ούτε αυτούς δεν θυμάσαι.

Ό,τι και να κατάλαβες πάντως θα πάει χαμένο. Έπαψες να γυαλίζεις και θα σε ρίξουν σε αποθήκη να μην τους χαλάς την εικόνα, είσαι κι εσύ σπασμένο πια παιχνίδι, που πάει να πει αναλώσιμο. "Θα πάρουμε άλλο αύριο".