Χρειαζόμαστε επανεξέταση των αξιών μας...


Όσο οι υλικές αξίες θα καταδυναστεύουν τη ζωή μας και θα καθορίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας μας, άλλο τόσο θα υποβαθμίζονται βαθύτερες έννοιες και αρχές με νόημα και ουσία.

Όταν ένας γέροντας ρωτάει ένα μικρό παιδί να του απαντήσει ποιο θεωρεί κατά τη γνώμη του το βαρύτερο πράγμα στον κόσμο, το μυαλό του παιδιού επικεντρώνεται, όπως είναι εύλογο, σε «ξερά», φθαρτά στοιχεία, σε καταναλωτικά αγαθά που απομονώνουν τον ανθρώπινο νου και στεγνώνουν το...

μυαλό και την ψυχή.

Ο σοφός γέροντας δεν δίνει καμιά σημασία και βαρύτητα στο σίδηρο, στο χρυσό, στον όγκο και στην ποσότητα της ύλης. Συμβουλεύει το μικρό παιδί να τιμά και να σέβεται τους γονείς του, τους συνανθρώπους του, το...

πολυτιμότατο αγαθό, την ίδια τη ζωή.

Αλήθεια ποιο είναι το βάρος και το βάθος των υλικών πραγμάτων όταν απουσιάζει από την ζωή μας η τιμή και η αγάπη για τον συνάνθρωπο;

Τι αξία μπορεί να έχει η μόρφωση και τα υψηλά αξιώματα όταν στερούνται της σοφίας, της λιτότητας και της απλότητας ενός αγράμματου παππού που είναι ο σπουδαιότερος δάσκαλος για τον εγγονό του;

Ποιος θα σταθεί στη σημερινή εποχή σε αρχές και αξίες που δεν του εξασφαλίζουν την καθημερινή επιβίωση και όλοι επιδιώκουν να μείνουν όρθιοι, ποδοπατώντας χωρίς οίκτο όποιον στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους;

Όσο υπάρχουν παππούδες που θα μας παράσχουν πολύτιμες συμβουλές και μικρά παιδιά με αθωότητα και αγνότητα, ίσως η ελπίδα να μην πεθάνει σ’ αυτόν τον πλανήτη που οι κάτοικοι του αγωνίζονται μανιωδώς για την καταστροφή του.

Όσο θα κυριεύουν τη ζωή μας καταστάσεις που δεν επιθυμούμε να μας γίνουν βίωμα και δεν ταιριάζουν στην ταυτότητα μας, άλλο τόσο θα παραμένουμε πιστοί τηρητές των παραδόσεων, των ηθικών αξιών και των πλούσιων διδαγμάτων που παραλάβαμε από τους αείμνηστους προγόνους και τους πατεράδες μας.

Ας ακούγεται ρομαντικό και ανεπίκαιρο και ας μην αρέσει σε κάποιους. Η τιμή και ο σεβασμός ας γίνουν τα όπλα, τα βαρίδια εκείνα που θα αντιμετωπίσουν και θα νικήσουν τη φιλαυτία, το διχασμό και το μίσος της ανθρωπότητας.