Καρδιά μου θάλασσα...






"Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας..."


Είναι φορές που νοιώθω σαλιγκάρι. Σπίτι είναι λένε εκεί που είναι η καρδιά σου κι εγώ την έχω πάντα μαζί. Σε κάθε νέο μέρος της φτιάχνω μια γωνιά, της βάζω μαξιλάρια να είναι άνετη και μετά την κρατάω στο στήθος μου γιατί ξέρω πώς κάποια στιγμή θα πρέπει πάλι να φύγω. Για που, δεν ξέρω ακόμη. Ακούω στο βάθος τραγούδια από σειρήνες μα δεν βιάζομαι. Αν έχει θάλασσα ως εκεί θα με βγάλει ο δρόμος.
Η θάλασσα είναι τοπίο σε όλες μου τις σημαντικές αναμνήσεις. Ο ρόλος της πάντα παρασκηνιακός, αλλά χωρίς αυτήν, κάθε στιγμή τις ζωής μου κινήσεις παράξενα ντυμένων ανθρώπων μπροστά σε άδειο φόντο. Όταν ερωτεύομαι, περπατώ δίπλα στην θάλασσα και σκέφτομαι πόσες αγάπες ένωσε, πόσους αναστεναγμούς κουβάλησαν οι άνεμοί της από στεριά σε καράβι, από καράβι σε στεριά, πόσοι την έβλεπαν να υποδέχεται τον ήλιο χωρίς να την βλέπουν, με το μυαλό τους χιλιόμετρα μακριά. Όταν θρηνώ τον έρωτα, πάλι δίπλα της, την βλέπω να παλεύει με τα βράχια και σκέφτομαι πως είναι μάνα που γεννά και τρώει τα παιδία της, φτιαγμένη από δάκρυα ολάκερη μα ανίκανη να κλάψει.
Κάνω κι εγώ την καρδιά μου θάλασσα και ζωγραφίζω με τα κοχύλια και τα βότσαλα της την αγάπη ή τον πόνο μου, την χαρά και την λύπη μου και κρύβω ό,τι φτιάχνω σε σπηλιές της να τα κοιτάνε τα καβούρια και τα χταπόδια και να μην τους λένε τίποτα. Γίνομαι κύμα και προχωράω, χτυπιέμαι στα βράχια στο διάβα μου και σιγά σιγά τα κάνω μαλακή άμμο να παίζουν τα παιδιά και να φτιάχνουν κάστρα που θα 'ρθω κύμμα να τα γκρεμίσω παλί, να συνεχίσει ο κύκλος όπως οι κύκλοι της σελήνης που φέρνουν αμπωτές και πλυμμηρίδες, ακούραστα, αβίαστα και ατέρμονα. Η ζωή συνεχίζεται κι όσο έχει θάλασσα να μου δίνει ρυθμό και άμμο να θυμάται την πορεία μου, τα βήματα μου είναι σίγουρα και σταθερά σε κατεύθυνση.
Αγάπες, του παιδιού για τον γονιό του, του γονιού για το παιδί, του άντρα για την ζεστή αγκαλιά της γυναίκας, του άντρα για το χέρι του φίλου στον ώμο, του παιδιού για το σκυλί και την γάτα και την απαλή γούνα τους στην παλάμη του. Αγάπη του δημιουργού για το εργαλείο και για το δημιούργημα, του ταξιδιώτη για τον αέρα στα μαλλια, για την σκιά και το δέντρο, το ψωμί και το τυρί το ζεστό μεσημέρι και το τραγούδι του τζιτζικιού στους αγρούς, του ποιητή για τις λέξεις και το μελάνι και το λευκό χαρτί που χαρακώνουν. Αγάπη του σπόρου για το χώμα, του φτερού για τον άνεμο και του ανέμου για τον ήχο, του φωτός για τα χρώματα και των χρωμάτων για τον ουρανό, την ανατολή και τη δύση, των χρωμάτων για τα λουλούδια της άνοιξης , τους χρυσούς αγρούς του θέρους και τα φύλλα του φθινοπώρου.
Αγάπες που έρχονται, που φεύγουν, που στέκονται στην πόρτα αναποφάσιστα, αγάπες όλο κόψη και καθόλου λαβή που όπως τις πιάσεις σε ματώνουν κι αγάπες σαν ζεστό κρεββάτι τον χειμώνα, άλλες ριγμένες σαν μπουκάλια στο κύμα να ψάχνουν στεριά κι απόκριση κι άλλες να έχουν αράξει στην δική μου στεριά και να ετοιμάζω δικές μου να ρίξω στην νοητή θάλασσα που είναι η ζωή να βρουν καινούριες.
Παίρνω ξωπίσω τους και γω τους δρόμους της θάλασσας. Ιππεύω ρεύματα και ανοίγω το μυαλό μου να μαζεύει τους ούριους άνεμους να με σπρώχνει μπροστά, να αξιωθώ να γνωρίσω ανθρώπων πολλών τους τόπους και την γνώμη, ως που να φτάσω στην Ιθάκη μου που θα ξέρω πια που είναι αφού θα έχω ρωτήσει πολλούς και θα έχω αποκλείσει πολλά, γεμάτος μυρωδικά και εκλεκτές πραμάτειες, με Σκύλες, Χάρυβδες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες παλιές ουλές στην πλάτη μου μονάχα, σοφός και έτοιμος να την εκτιμήσω όπως της πρέπει. Τότε θα βγάλω την σκαμμένη απ' τον ήλιο και την αλμύρα καρδιά μου, θα την κρεμμάσω πάνω απ' το τζάκι μου, κι εγώ και το σπίτι μου θα χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλον σαν παλιοί φίλοι που ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια.