Η μπίρα στην ζωή μας



Οι πρώτες γραπτές αναφορές που αφορούν την μπίρα και μαρτυρούν ότι ήταν απαραίτητο ποτό σε κάθε δείπνο, χρονολογούνται 6.000 χρόνια πριν και προέρχονται από τους Σουμέριους.
Αυτοί όμως που μετέφεραν την μπίρα στην Ιβηρική Χερσόνησο για να περάσει μετέπειτα στη Γαλατία, ήταν οι Ρωμαίοι. Στη συνέχεια τη σκυτάλη τη παίρνουν οι Γερμανοί, οι οποίοι την υιοθέτησαν τον 1ο μ.Χ. αιώνα, φτιάχνοντας την από κριθάρι, σιτάρι και ζυθοποιημένη βρώμη, διαδίδοντάς την στους βόρειους λαούς, οι οποίοι την έκαναν αποκλειστικό ποτό τους, τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Όσο για τους αρχαίους Έλληνες, αυτοί ήρθαν σε επαφή με τη μπίρα χάρη στους Αιγύπτιους, αν και τη θεωρούσαν ποτό κατώτερης ποιότητας σε σχέση με το κρασί.
Με τον όρο Βιολογική μπίρα εννοούμε τη μπίρα που δεν υφίσταται καμία θερμική επεξεργασία παστερίωσης, η οποία στις συμβατικές μπίρες εξαφανίζει τα αρώματα των υλικών και ισοπεδώνει τη γεύση του τελικού προϊόντος για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Χωρίς λοιπόν αυτήν την επεξεργασία οι βιολογικές με μικρή χρονική διάρκεια ζωής, μόλις 3 μήνες. Πλέον στην Ελλάδα εκτός από τις εισαγόμενες παράγονται και ελληνικές βιολογικές μπίρες.


Η μπίρα αποτελείτε κυρίως από νερό σε ποσοστό 90%. Ανάλογα με την περιοχή στην οποία παράγεται, το νερό έχει διαφορετική περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα. Έτσι εξηγείται το γιατί κάποιες περιοχές έχουν παράδοση στη παραγωγή μπίρας. Για παράδειγμα το Δουβλίνο στην Ιρλανδία που έχει σκληρό νερό, είναι το καταλληλότερο μέρος για την παραγωγή Stout μπίρας, όπως η Guiness. Το Plzen στην Τσεχία αντίθετα που έχει μαλακό νερό είναι το καταλληλότερο μέρος για την παραγωγή Lager μπίρας, όπως η Pilsner Urquell. Στο Μπάρτον της Αγγλίας πάλι, το νερό περιέχει γύψο που βοηθά εξαιρετικά στην παραγωγή της Ale μπίρας.

Καθοριστικής σημασίας για τη δύναμη και τη γεύση της μπίρας είναι η πηγή του αμύλου που επιλέγεται για την παρασκευή της. Το άμυλο είναι το υλικό που υπόκειται στη ζύμωση προκειμένου να παραχθεί η μπίρα. Συνήθως χρησιμοποιούνται κόκκοι βύνης του κριθαριού, αλλά σε αρκετές χώρες όπου προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλά το κόστος παραγωγής της μπίρας, επιλέγουν υποκατάστατα βύνης.
Η μαγιά είναι βέβαια γνωστή για την δράση της σε όλους, προκαλεί τη ζύμωση. Η μαγιά μεταβολίζει τα σάκχαρα που βγαίνουν από τους σπόρους παράγοντας αλκοόλη και διοξείδιο του άνθρακα, δίνοντας μας τελικά αλκοολούχο ποτό που είναι η μπίρα. Από τη μαγιά επηρεάζονται ακόμη η γεύση αλλά και ο χαρακτήρας της μπίρας. Οι κυριότεροι τύποι μαγιάς που χρησιμοποιούνται είναι η ale & η lager.