Μοναξία..Που γίνεται δύναμη τελικά.



Κι όμως περάσαμε από φουρτούνες πολλές!

Εσύ τις δικές σου κι εγώ τις δικές μου!Και έμοιαζε ο ιδρώτας από τα κουρασμένα μας σώματα που τα χτυπούσαν τα βράχια της ζωής μας να είναι μοναδικός…

Κι εμείς τόσο μόνοι, τόσοι ασήμαντοι, μπροστά σε όλα αυτά συνεχίζαμε να ταξιδεύουμε σε απάτητα όρη, σε κρυφές βουνοπλαγιές, σε ακανθώδη μονοπάτια και χαράδρες επικίνδυνες!

Νύχτες ατέλειωτες μέσα στην ησυχία της μοναξιάς μας μέναμε βουβοί να κοιτάζουμε τον θόλο των αστεριών και να αναρωτιόμαστε αν άραγε ήμασταν οι μόνοι που τα περνάμε όλα αυτά!Αν υπάρχει ένα αύριο που να ξημερώνει καλύτερο κι αν οι θύελλες κι οι τρικυμίες ποτέ … θα σταματήσουν!!!

Και μια νύχτα από αυτές οι δρόμοι μας συναντηθήκανε πίσω από το θολό τοπίο της μοναξιάς μας κι ανακαλύψαμε ότι δεν ήμασταν οι μόνοι τόσο καιρό… ήταν ο αέρας δυνατός που ξεσήκωνε τα πάντα στο πέρασμα του και θόλωνε την όραση μας… και δεν βλέπαμε καθαρά…