Η Συνείδηση είναι η Πύλη… Μία Πύλη που χωρίζει τους κόσμους αντιληπτικά, μία Πύλη που Ενώνει τους κόσμους υπαρξιακά…



Η Ανθρώπινη Συνείδηση (η Συνειδητότητα) αποτελεί ένα «Ενιαίο, Ανοιχτό, και Συνεχόμενο, Υπαρξιακό Ρεύμα»… που μπορεί να βιώνει διάφορες καταστάσεις… Έτσι η Συνείδηση έχει μία υπαρξιακή συνέχεια αλλά βιωματικά υπάρχει κι εκδηλώνεται σε διάφορες καταστάσεις… Έτσι η αντίληψη, ή «όραση» (και συνεπώς η «ερμηνεία») της Πραγματικότητας από διάφορες καταστάσεις αποκαλύπτει διαφορετικές «όψεις» της Πραγματικότητας…


Μία Απελευθερωμένη (Φωτισμένη) Συνείδηση αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά την Πραγματικότητα από ό,τι μία συνηθισμένη συνείδηση. Εν τούτοις η περιγραφή της Πραγματικότητας από την ανώτερη άποψη δεν γίνεται κατανοητή από ανθρώπους ...


(συνειδήσεις) που δεν έχουν αυτή την εμπειρία… Θα πρέπει κάποιος να Βιώσει την Απελευθέρωση, να Βιώσει το Απόλυτο μέσα του, γιά να μπορεί να κατανοήσει την διαφορά των διαφόρων καταστάσεων (των δύο αντιλήψεων της Πραγματικότητας).


Μόνο τότε μπορεί να κατανοήσει τους διάφορους συσχετισμούς του Όλου προς το περιορισμένο…

Όσο η Συνείδηση παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στις ψυχονοητικές λειτουργίες, τις αισθήσεις, τον εξωτερικό κόσμο… μπορεί ως ένα σημείο να αντιληφθεί (να διαισθανθεί, να «υποθέσει») το Όλον σαν Υπερσύνολο της ύπαρξής της, σαν τον Άπειρο Χώρο προς τον Οποίο μπορεί να αναδυθεί. Η αντίληψη του Όλου απαιτεί μία υπέρβαση του εαυτού, της υποκειμενικότητας, όλων των εξωστρεφών λειτουργιών που την παρασέρνουν έξω στον κόσμο…


Υπάρχει μία καθοριστική στιγμή (που δεν ανήκει οποσδήποτε μέσα στην ροή του χρόνου) που το εγώ καταλύεται (στο τέλος μίας πνευματικής προσπάθειας), ο χρόνος καταργείται, και η Συνείδηση Απλώνεται στο Άπειρο, Γίνεται το Άπειρο… και καθώς Απλώνεται Παντού, δεν υπάρχει πλέον χώρος γιά έξω. Η Συνείδηση Αντιλαμβάνεται και Κατανοεί ότι Αυτή Είναι Όλος ο Χώρος, ότι Αυτή Είναι η Μόνη Πραγματικότητα κι όλα συμπεριλαμβάνονται μέσα της.


Μέσα σε Αυτή την Ανώτερη Ύπαρξη, που Είναι, Υπερβατική, Άχρονη, συμπεριλαμβάνεται και η Ύπαρξη και οι Διαβαθμίσεις της Πραγματικότητας και ο φυσικός κόσμος (που τον έχουμε ήδη υπερβεί και τον θεωρούμε από μία ανώτερη σκοπιά).

Η μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη, από τον χρόνο στο Άχρονο, από το περιορισμένο στο Απεριόριστο, από το ανθρώπινο στο Απόλυτο, σημαίνει μία ρήξη με την συνηθισμένη αντίληψη, μία τελείως διαφορετική ποιότητα συνείδησης… και γίνεται αντιληπτή σαν υπαρξιακό άλμα… Στην πραγματικότητα υπάρχει πάντα υπαρξιακή συνέχεια και το άλμα είναι μόνο αντιληπτικό… (Οφείλεται στο ότι η Συνείδηση δεν λαβαίνει πιά πληροφορίες μόνο από τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα, τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και από τον Υπερβατικό Χώρο, άμεσα, εξωδιανοητικά…)…
Είναι σαν να στεκόμαστε στο Κατώφλι Δύο Κόσμων. Είσαι μέσα στον κόσμο ή έξω από τον κόσμο… Η Συνείδηση είναι η Πύλη… Μία Πύλη που χωρίζει τους κόσμους αντιληπτικά, μία Πύλη που Ενώνει τους κόσμους υπαρξιακά… Η Συνείδηση Είναι και Μία και πολλές, κι Εδώ κι εδώ, κι Έτσι κι έτσι… εξαρτάται από το που περιπλανιέται…

Η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη και πετάει όπου θέλει… Υπαρξιακά Υπάρχει μόνο στο Τώρα, Πετάει χωρίς να αφήνει ίχνη… Η μνήμη δεν είναι τα ίχνη της ύπαρξης… είναι μία σύνθεση με βάση δεδομένες εμπειρίες, κατάλοιπα, μία κατασκευή, κάτι ψεύτικο, μία φαντασία, ένα όνειρο… Ο άνθρωπος (η Συνείδηση) είναι Πάντα Νέος, Πάντα Ελεύθερος από όλα, το Αληθινό Πρόσωπο που υπάρχει πέρα από τον χρόνο… Η μνήμη, τα νοητικά εντυπώματα, οι τρόποι, οι συνήθειες, είναι μόνο κατάλοιπα που βαραίνουν τα φτερά της Συνείδησης και δεν την αφήνουν να πετάξει στον Ουρανό του Απείρου…