Κάποιες στιγμές νιώθω να φοβάμαι τόσο πολύ....



Κάποιες στιγμές νιώθω να φοβάμαι τόσο πολύ!

Δεν το θέλω αλλά οι φόβοι με κυριεύουν!

Δεν θέλω να σε χάσω! Δεν θέλω να το σκέφτομαι!

Δεν υπάρχει κάτι να με κάνει να πιστεύω πως θα χαθεί ότι ζω ότι νιώθουμε ότι έχουμε κι όμως…

Καλύτερα να μη το σκέφτομαι λέω… Μα ξαναέρχεται! με βασανίζει!
Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου με κυριαρχεί… φοβάμαι!

Γιατί? Γιατί δεν μπορώ να διώξω τη σκέψη αυτή?

Γιατί γίνεται τόσο δυνατή και με εξουσιάζει?

Δεν φοβάμαι να μείνω μονη μου … δεν φοβαμαι να ζω χωρις τον έρωτα… Δεν… δεν… … Δεν ξέρω…

Νομίζω πως νιώθω πιο σίγουρη από κάθε άλλη φορά…

Εσύ είσαι διαφορετικός… Το αισθάνομαι… Γίνομαι καλύτερη κάθε φορά που σε νιώθω… Γύρω μου κοντά μου… μέσα μου.. Σαν ένα κομμάτι σου να με συμπληρώνει απαλά αθέατα μοναδικά

Δεν καταλαβαίνω όμως… Μου εμαθαν πως ο φοβος κι η αγαπη δεν πανε μαζι
…κι αν αγαπάω τότε γιατί φοβάμαι?

Ότι ζούμε είναι τόσο μοναδικό για μένα που δεν θέλω να το χάσω! Στη σκέψη πως μια μέρα ίσως να μην είμαστε μαζί αναστατώνομαι πολύ και δεν ξέρω τι με πιάνει… Φοβάμαι!!!

Θέλω να σου μιλήσω για αυτό … να μου χαϊδέψεις το κεφάλι απαλά και να με καθησυχάσεις… αλλά.. τι να μου πεις?