Δοκιμασίες ζωής!



Κοιτάζοντας κατάματα τη ζωή, πολλές φορές νιώθεις να σε καταβάλουν οι δοκιμασίες, αδρομερώς τεμαχίζοντας κομμάτια της ψυχής σου. Όταν βιώνεις χαρά για πράγματα που έκανες κι αντί για κερασάκι γλυκό, κάποιοι σε κερνούν δυσαρέσκεια, λύπη, κατήφεια. Μπορεί τα ελατήρια των πράξεών σου να φανέρωναν αγάπη, δυστυχώς όμως ερμηνεύθηκαν από κάποιους ως συμφέρον.


Στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού σου, οι λέξεις που άκουσες κι ειπώθηκαν στριφογυρνούν σαν βιδωτοί κοχλίες, θλιβερά προανακρούσματα αβεβαιότητας, πικρίας και παταγώδους αποτυχίας.

Μένεις σε μια περίεργη θέση, μετέωρος και κενός, μια και η αδήριτη ανάγκη ν' αποτιμήσεις θετικά ή αρνητικά μηνύματα, σε κάνει να διαπιστώνεις πόσο μάταια αντιμετωπίζεσαι από την ψυχρή λογική, γιατί η αγάπη κάπου παραπετάχτηκε στη στροφή του δρόμου. Οι άνθρωποι γύρω σου έχουν μετατραπεί σε εαυτούληδες, ωχαδερφιστές, θύτες κοινωνικής αποξένωσης και μαριονέτες προσωπικών συμφερόντων. Σε στήνουν στον τοίχο για πράγματα που έπρεπε να κάνεις, δυσπιστώντας κι αδιαφορώντας για όσα έκανες.

Το παράπονο σε πιάνει και αδυνατείς να καταλάβεις την αιτία, που δημιούργησε αυτή την κατάσταση. Αδιάκοπα σε τριβελίζει ένα γιατί. Γιατί οι προσδοκίες σου να αμαυρώνονται ή να ακυρώνονται από μια αδιόρατη θλίψη; Ποιος είναι ο τρόπος να επιστρέψεις στην ελπίδα, ανασαίνοντας χωρίς στεναγμό; Κι αφού θυμώνεις ή πικραίνεσαι, πώς αντιμετωπίζεις το συναίσθημα φυγής, όταν δίνεις αγάπη κι εισπράττεις κάτι που δεν ζήτησες: νευρικότητα, εγωπάθεια και κριτική σ' ό, τι δεν έκανες;

Πόσο παράξενη γίνεται η ζωή! Πιστεύεις ότι είσαι ευτυχισμένος μαζί της κι έρχεται ένα σκαμπίλι, για να συνεφέρει! Πού πήγε εκείνη η ανθρωπιά, Θεέ μου, αφού ο συνάνθρωπός σου σε αντιμετωπίζει με καχυποψία, χωρίς να καταλαβαίνει πόσο σε κάνει να υποφέρεις από την ψυχρή κι άδικη στάση του; Πολλές φορές το καβούκι του εγωισμού είναι τόσο συμπαγές, ώστε δεν μπορεί να φιλτραριστεί η αγάπη, ακόμα κι αν εσύ ταπεινώνεσαι, για να την προσφέρεις απλόχερα! Κι αν ο Αντώνης Σαμαράκης διατράνωνε: " Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μια από την άλλη, όσο είναι σήμερα", η σφυγμομέτρηση της ψυχρής τεχνολογικής εποχής μας με οπλίζει με μεγάλη δύναμη, γιατί προσωπικά ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να αγωνίζομαι απέναντι σε ό, τι με πνίγει και με αλλοτριώνει.