Σταυροδρόμια...
Κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή συγκεκριμένα γεγονόταν μας ωθούν να λειτουργήσουμε κατά αυτόν τον τρόπο ή απλά οδηγούμαστε σε συγκεκριμένες πράξεις επειδή η μοναξιά είναι ο οδηγός σε αυτές
Υπάρχουν στιγμές που οι πράξεις αλλά και τα αποτελέσματα αυτών χαρακτηρίζονται κάπως επιπόλαια θα μπορούσα να πω, καθώς έχουμε ακολουθήσει μια πορεία η οποία δεν αντικατοπτρίζει τα θέλω μας και το βασικότερο δεν αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους. Όμως γιατί άραγε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί να ακολουθούμε έναν δρόμο τον οποίον ακολουθώντας τον γνωρίζουμε πως δε θα τον περπατούσαμε κάτω από άλλες συνθήκες; Μήπως είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, αυτοπροστασίας λόγω συγκεκριμένων βιωμάτων; Έτσι όμως δε χάνουμε το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το μη προγραμματισμένο; Άραγε σε ποιον βαθμό μπορούμε να ορίσουμε το "μετά από λίγο", το αύριο και το παραπέρα;
Κατά πόσον οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας σε δεδομένες καταστάσεις είναι ικανές να ορίσουν όσα θα έρθουν; Ζωγραφίζοντας τη ζωή μας ακολουθώντας συγκεκριμένη πορεία, μπορούμε αυτόματα να την κάνουμε ιδανική; Και ποιος ορίζει τί είναι σωστό και τί λάθος; Όταν βιώνεις μια κατάσταση την οποία γνωρίζεις πως είναι αυτό που θα ήθελες κάτω από άλλες συνθήκες, τότε ποιό ακριβώς θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σου; Καταστρέφεις τα πάντα, όλα όσα ζεις, ακόμα κι αν αυτά είναι μισά, ή συνεχίζεις ζώντας το δικό σου παραμύθι, υπολογίζοντας πως οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί είναι μηδαμινές; Κι αν καταστρέψεις ακόμα κι αυτά τα μισά και ανολοκλήρωτα, ποιος σου εγγυάται πως το αύριο δε θα ξημερώσει διαφορετικό από τις προσδοκίες του πρέπει;
Άραγε, το επόμενο βήμα μπορεί να στηρίζεται στο προφανές ή στην ελπίδα; Για πόσο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου