...(α)διεξοδος...



Οι λεξεις για αλλη μια φορα γκριζες,γραμμενες με τετοιο τροπο,

που σε κατευθυνουν ενιοτε στην εξοδο καποιου λαβυρινθου,

ή σε στριμωχνουν βιαια σε δυσβατα δρομακια,σε αποτομες ανηφορες,

σε νεους και ατελειωτους λαβυρινθους...

Η φωτεινη επιγραφη της εξοδου κινδυνου,

αναβοσβηνει στις αποχρωσεις του ονοματος μου...

με καλει να το ακολουθησω ευλαβικα,διχως αντιρρησεις...

Ξαφνικα επαψε να μου αρεσει ο τοπος που καποτε λατρεψα,νιωθω πως με εξουθενωνει,

ειναι τοσο μοναχικα εδω μεσα,τοσο κρυα,τοσο κλειστοφοβικα...

Δε θα μεινω,λυπαμαι μα εχασα το σκοπο μου,

δε λεω ξεφυγα μα..δεν ελευθερωθηκα...

παλεψα μα δε νικησα οσα με πληγωσαν και με πληγωνουν...

Ο πονος ειναι αδυναμια για τους δυνατους,

τερματισα αλλα οπως παντα τελευταια,

στον αγωνα για την εξουσια των μελων της καρδιας μου...

Ολα μοιαζουν τοσο οικεια και τοσο ξενα τωρα εδω...

Δρομοι σκοτεινοι,λασπωμενοι,

γυρω μου παντου κομματια,συντριμμια,μιας διαμμελισμενης ψυχης...

Χρειαζομαι αερα,οξυγονο..δε μπορω ν'αναπνευσω...

χρειαζομαι χρονο ν'ανασυγκροτηθω...

χρειαζομαι στερεο εδαφος για να συνεχισω...

για να πατησω γερα στα ποδια μου...

Αυτο αληθεια χρειαζομαι;

Ισως καποτε βρω τη δυναμη σε εμενα να επιστεψω...
Για το τωρα αφηνω τις αλλοπαρμενες διαδρομες στο πουθενα...

ηρθε η ωρα να αντικρυσουν οι κογχες των ματιων μου εκεινη την ανατολη που ποθουν...

Σιχαθηκα τα ηλιοβασιλεματα σε θολους οριζοντες...

Να δω..το μπλε ή το γκρι του ουρανου...δε με νοιαζει και πολυ.

Εμαθα το ηθικο μου διδαγμα..

Η ζωη εχει παντα δυο οψεις...

ποτε ασπρη,ποτε μαυρη...

ποτε ωραια,ποτε ασχημη...

το παν ειναι να βρεις τη χρυση τομη αναμεσα στα δυο...
 Μην ξεχνατε..η ζωη ειναι μικρη δυστυχως...

Οι μεγαλες προσδοκιες δε χωρουν σε αυτη τη τωρινη μικροσκοπικη ζωουλα μας...

ελπιζω ομως σε καποια αλλη δευτερη ζωη να χωρεσουν καπου...

Ζηστε οσο πιο ποιοτικα και ομορφα μπορειτε...

Να χαμογελατε...κανει τους αλλους να ανησυχουν...