Εσείς φοβάστε;



Εγω φοβάμαι πολύ, το παραδέχομαι. Και ίσως γι’ αυτό κάποια απο τα τελευταία μου κείμενα εδω στο protagon να χαρακτηρίζονται απο έναν πανικό, μια ζαλάδα, ένα μπέρδεμα, ασυναρτησία, επιθετικότητα, θυμό, οργή – που όλα πηγάζουν απο μια, υπερβολική ίσως, αγωνία: Μια βαθιά ανησυχία για το μέλλον μας.
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και κακοί χειρισμοί στον Δυτικό κόσμο, τον έχουν καταντήσει αυτή τη στιγμή έρμαιο των «οίκων αξιολόγησης», των hedge funds και των Τραπεζών που καταληστεύουν παντοιοτρόπως τους πελάτες τους. Πρόκειται για έναν ανελέητο πόλεμο ανάμεσα στις κρατικές οντότητες, τα Κράτη, τα Έθνη, τις εκλεγμένες ....
κυβερνήσεις τους – και τους τζογαδόρους κάθε είδους σε όλον τον πλανήτη. Τα «λεφτά», το κεφάλαιο, έχουν κηρύξει πόλεμο στις κυβερνήσεις του Δυτικού κόσμου (Η.Π.Α και ΕΕ) και διεκδικούν αυτά πιά την απόλυτη εξουσία, δια της υποβάθμισης των δημοκρατικών μας ελευθεριών, με τρομοκρατικές μάλιστα μεθόδους.
Δεν έχω στοιχεία να στηρίξω με αριθμούς και αδιάσειστα επιχειρήματα του φόβους μου (που προκαλούν και τα αδικαιολόγητα ξεσπάσματά μου για τα οποία, παρακαλώ, δικαιολογείστε με για άλλη μια φορά). Νοιώθω όμως πως η δύστυχη Ελλάδα είναι σε πολύ κακή μοίρα γιατί δεν έχει προσωπικότητες (τολμώ να πω, ούτε μία προσωπικότητα) διεθνούς εκτοπίσματος που να μπορέσει να διαπραγματευτεί την μικρή της θέση στην νέα, υπο διαμόρφωσιν, γεωπολιτική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση που έχουμε είναι μελαγχολικά μέτρια, αλλού ξημερωμένη και ανίκανη να δράσει. Και δεν υπάρχουν άλλες (γνωστές) πολιτικές δυνάμεις στις οποίες μπορούμε να ελπιζουμε.